داستان نویسی

بچه مردم  از  جلال آل احمد 

---

---

بچه ی مردم

خوب من چه می‌توانستم بکنم؟ شوهرم حاضر نبود مرا با بچه نگه دارد. بچه که مال خودش نبود. مال شوهر قبلی‌ام بود که طلاقم داده بود و حاضر هم نشده بود بچه را بگیرد. اگر کس دیگری جای من بود چه می کرد؟ خوب من هم می بایست زندگی می کردم. اگر این شوهرم هم طلاقم می داد چه می کردم؟ ناچار بودم بچه را یک جوری سر به نیست کنم. یک زن چشم و گوش بسته، مثل من، غیر از این چیز دیگری به فکرش نمی رسید، نه جایی را بلد بودم، نه راه و چاره‌ ای می دانستم. نه اینکه جایی را بلد نبودم. می دانستم می شود بچه را شیرخوارگاه گذاشت یا به خراب شده دیگری سپرد. ولی از کجا معلوم که بچه مرا قبول می کردند؟ از کجا می‌توانستم حتم داشته باشم که معطلم نکنند و آبرویم را نبرند و هزار اسم روی خودم و بچه‌ام نگذارند؟ از کجا؟ نمی‌خواستم به این صورت‌ها تمام شود. همان روز عصر هم وقتی کار را تمام کردم و به خانه برگشتم و آنچه را که کرده بودم برای مادرم و دیگر همسایه‌ها تعریف کردم؛ نمیدانم کدام یکی‌شان گفتند خوب، زن، میخواستی بچه ‌ات را ببری شیرخوارگاه بسپری. یا ببریش دارالایتام و…» نمیدانم دیگر کجاها را گفت. ولی همانوقت مادرم به او گفت که خیال میکنی راش می دادن؟ هه!» من با وجود اینکه خودم هم به فکر اینکار افتاده بودم،‌ اما آن زن همسایه ‌مان وقتی این را گفت، باز دلم هری ریخت تو و بخودم گفتم خوب زن، تو هیچ رفتی که رات ندن؟» و بعد به مادرم گفتم کاشکی این کارو کرده بودم.» ولی من که سررشته نداشتم. من که اطمینان نداشتم راهم بدهند. آنوقت هم که دیگر دیر شده بود. از حرف آن زن مثل اینکه یک دنیا غصه روی دلم ریخت. همه شیرین زبانی های بچه‌ ام یادم آمد. دیگر نتوانستم طاقت بیاورم. و جلوی همه در و همسایه‌ها زار زار گریه کردم. اما چقدر بد بود! خودم شنیدم یکیشان زیر لب گفت گریه هم می‌کنه! خجالت نمی‌کشه…» باز هم مادرم به دادم رسید. خیلی دلداریم داد. خوب راست هم می گفت، من که اول جوانیم است چرا برای یک بچه اینقدر غصه بخورم؟ آن هم وقتی شوهرم مرا با بچه قبول نمی کند. حالا خیلی وقت دارم که هی بنشینم و سه تا و چهار تا بزایم. درست است که بچه اولم بود و نمی باید اینکار را می کردم؛ ولی خوب،‌ حالا که کار از کار گذشته است. حالا که دیگر فکر کردن ندارد. من خودم که آزار نداشتم بلند شوم بروم و این کار را بکنم. شوهرم بود که اصرار می‌کرد. راست هم می گفت نمیخواست پس افتاده یک نرخر دیگر را سر سفره‌اش ببیند. خود من هم وقتی کلاهم را قاضی می کردم به او حق میدادم. خود من آیا حاضر بودم بچه‌های شوهرم را مثل بچه‌های خودم دوست داشته باشم؟ و آن ها را سر بار زندگی خودم ندانم؟ آنها را سر سفره شوهرم زیادی ندانم؟ خوب او هم همینطور. او هم حق داشت که نتواند بچه مرا، بچه مرا که نه، بچه یک نره خر دیگر را ـ بقول خودش ـ سر سفره‌ اش ببیند. در همان دو روزی که به خانه‌اش رفته بودم همه‌اش صحبت از بچه بود. شب آخر خیلی صحبت کردیم. یعنی نه اینکه خیلی حرف زده باشیم. او باز هم راجع به بچه گفت و من گوش دادم. آخر سر گفتم خوب، میگی چه کنم؟» شوهرم چیزی نگفت. قدری فکر کرد و بعد گفت من نمیدونم چه بکنی. هر جور خودت میدونی بکن. من نمی خام پس افتاده یه نره‌ خر دیگه رو سرسفره خودم ببینم.» راه و چاره‌ای هم جلوی پایم نگذاشت. آن شب پهلوی من هم نیامد. مثلاً با من قهر کرده بود. شب سوم زندگی ما با هم بود. ولی با من قهر کرده بود. خودم می دانستم که می خواهد مرا غضب کند تا کار بچه را زودتر ی کسره کنم. صبح هم که از در خانه بیرون می رفت گفت ظهر که میام دیگه نبایس بچه رو ببینم، ها!» و من تکلیف خودم را از همان وقت می دانستم. حالا هر چه فکر می کنم نمیتوانم بفهمم چطور دلم راضی شد! ولی دیگر دست من نبود. چادر نمازم را به سرم انداختم دست بچه را گرفتم و پشت سر شوهرم از خانه بیرون رفتم. بچه ‌ام نزدیک سه سالش بود. خودش قشنگ راه میرفت. بدیش این بود که سه سال عمر صرفش کرده بودم. این خیلی بد بود. همه دردسرهاش تمام شده بود. همه شب بیدار ماندن هاش گذشته بود. و تازه اول راحتی‌اش بود. ولی من ناچار بودم کارم را بکنم. تا دم ایستگاه ماشین پا به پایش رفتم. کفشش را هم پایش کرده بودم. لباس خوب‌هایش را هم تنش کرده بودم. یک کت و شلوار آبی کوچولو همان اواخر، شوهر قبلی ‌ام برایش خریده بود. وقتی لباسش را تنش می کردم این فکر هم بهم هی زد که زن، دیگه چرا رخت نوهاشو تنش می کنی؟» ولی دلم راضی نشد. می‌ خواستمش چه بکنم؟ چشم شوهرم کور، اگر باز هم بچه ‌دار شدم برود و برایش لباس بخرد. لباسش را تنش کردم. سرش را شانه زدم. خیلی خوشگل شده بود. دستش را گرفته بودم و با دست دیگرم چادر نمازم را دور کمرم نگهداشته بودم و آهسته آهسته قدم برمی داشتم. دیگر لازم نبود هی فحشش بدهم که تندتر بیاید. آخرین دفعه‌ای بود که دستش را گرفته بودم و با خودم به کوچه می بردم. دو سه جا خواست برایش قاقا بخرم. گفتم اول سوار ماشین بشیم بعد برات قاقا هم میخرم» یادم است آن روز هم مثل روزهای دیگر هی از من سوال می کرد. یک اسب پایش توی چاله جوی آب رفته بود و مردم دورش جمع شده بودند. خیلی اصرار کرد که بلندش کنم تا ببیند چه خبر است. بلندش کردم. و اسب را که دستش خراش برداشته بود و خون آمده بود دید. وقتی زمینش گذاشتم گفت مادل ـ دسس اوخ سده بودس» گفتم آره جونم حرف مادرشو نشنیده، اوخ شده» تا دم ایستگاه ماشین آهسته آهسته می رفتم. هنوز اول وقت بود. و ماشین‌ها شلوغ بود. و من شاید نیم ساعت توی ایستگاه ماندم تا ماشین گیرم آمد. بچه ‌ام هی ناراحتی می‌کرد. و من داشتم خسته می‌شدم. از بس سوال می کرد حوصله ‌ام را سر برده بود. دو سه بار گفت پس مادل چطول سدس؟ ماسین که نیومدس. پس بلیم قاقا بخلیم» و من باز هم برایش گفتم که الان خواهد آمد. و گفتم وقتی ماشین سوار شدیم قاقا هم برایش خواهم خرید. بالاخره خط هفت را گرفتم و تا میدان شاه که پیاده شدیم بچه‌ ام باز هم حرف می زد و هی می پرسید. یادم است یک بار پرسید مادل تجا میلیم؟» من نمیدانم چرا یک مرتبه بی ‌آنکه بفهمم، گفتم میریم پیش بابا» بچه‌ ام کمی به صورت من نگاه کرد. بعد پرسید مادل، تدوم بابا؟» من دیگر حوصله نداشتم. گفتم جونم چقدر حرف میزنی اگه حرف بزنی برات قاقا نمی‌خرم. ها!» حالا چقدر دلم می سوزد. اینجور چیزها بیشتر دل آدم را می سوزاند. چرا دل بچه ‌ام را در آن دم آخر اینطور شکستم؟ از خانه که بیرون آمدیم با خود عهد کرده بودم که تا آخر کار عصبانی نشوم. بچه‌ام را نزنم. فحشش ندهم. و باهاش خوش رفتاری کنم. ولی چقدر حالا دلم می سوزد! چرا اینطور ساکتش کردم؟ بچهکم دیگر ساکت شد. و با شاگرد شوفر که برایش شکلک درمی‌آورد و حرف می‌زد، گرم اختلاط و خنده شده بود. اما من نه به او محل می‌ گذاشتم نه به بچه ‌ام که هی رویش را به من می کرد. میدان شاه گفتم نگهداشت. و وقتی پیاده می ‌شدیم بچه ‌ام هنوز می‌خندید. میدان شلوغ بود و اتوبوس‌ها خیلی بودند. و من هنوز وحشت داشتم که کارم را بکنم. مدتی قدم زدم. شاید نیم ساعت شد. اتوبوس ها کمتر شدند. آمدم کنار میدان. ده شاهی از جیبم درآوردم و به بچه ‌ام دادم. بچه‌ام هاج و واج مانده بود و مرا نگاه می کرد. هنوز پول گرفتن را بلد نشده بود. نمی دانستم چطورحالیش کنم. آنطرف میدان یک تخم کدویی داد میزد. با انگشتم نشانش دادم و گفتم بگیر. برو قاقا بخر. ببینم بلدی خودت بری بخری» بچه‌ام نگاهی به پول کرد و بعد رو به من گفت مادل تو هم بیا بلیم.» من گفتم نه من اینجا وایسادم تورو می‌پام. برو ببینم خودت بلدی بخری.» بچه ‌ام باز هم به پول نگاه کرد. مثل اینکه دو دل بود. و نمیدانست چطور باید چیز خرید. تا بحال همچه کاری یادش نداده بودم. بربر نگاهم می کرد. عجب نگاهی بود! مثل اینکه فقط همان دقیقه دلم گرفت و حالم بد شد. حالم خیلی بد شد. نزدیک بود منصرف شوم. بعد که بچه‌ ام رفت و من فرار کردم و تا حالا هم، حتی آن روز عصر که جلوی در و همسایه‌ها از زور غصه گریه کردم، هیچ اینطور دلم نگرفت و حالم بد نشد. نزدیک بود طاقتم تمام شود. عجب نگاهی بود! بچه‌ام‌ سرگردان مانده بود و مثل اینکه هنوز میخواست چیزی از من بپرسد. نفهمیدم چطور خود را نگهداشتم. یک بار دیگر تخمه کدویی را نشانش دادم و گفتم برو جونم. این پول را بهش بده،‌ بگو تخمه بده، همین. برو باریکلا» بچهکم تخم کدویی را نگاه کرد و بعد مثل وقتی که می‌خواست بهانه بگیرد و گریه کند گفت مادل، من تخمه نمی‌خام. تیسمیس میخام.» من داشتم بیچاره می شدم. اگر بچه ‌ام یک خرده دیگر معطل کرده بود، اگر یک خرده گریه کرده بود، حتماً منصرف شده بودم. ولی بچه ‌ام گریه نکرد. عصبانی شده بودم. حوصله‌ ام سررفته بود. سرش داد زدم کیشمش هم داره. برو هر چی می خوای بخر. برو دیگه.» و از روی جوی کنار پیاده‌ رو بلندش کردم و روی اسفالت وسط خیابان گذاشتم. دستم را به پشتش گذاشتم و یواش به جلو هولش دادم و گفتم ده برو دیگه دیر میشه.» خیابان خلوت بود. از وسط خیابان تا آن ته‌ ها اتوبوسی و درشگه ‌ای پیدا نبود که بچه‌ ام را زیر بگیرد. بچه‌ام دو سه قدم که رفت برگشت و گفت مادل، تیسمیس هم داله؟» من گفتم آره جونم. بگو ده شاهی کیشمیش بده.» و او رفت. بچه‌ام وسط خیابان رسیده بود که یک مرتبه یک ماشین بوق زد و من از ترس لرزیدم. و بی اینکه بفهمم چه می‌کنم، خودم را وسط خیابان پرتاب کردم و بچه‌ام را بغل زدم و توی پیاده‌ رو دویدم و لای مردم قایم شدم. عرق از سر و رویم راه افتاده بود و نفس نفس می زدم بچهکم گفت مادل، چطول سدس؟» گفتم هیچی جونم. ازوسط خیابون تند رد میشن. تو یواش میرفتی نزدیک بود بری زیر هوتول.» این را که می گفتم نزدیک بود گریه ‌ام بیفتد. بچه‌ام همانطور که توی بغلم بود گفت خوب مادل منو بزال زیمین» ایندفه تند میلم.» شاید اگر بچهکم این حرف را نمی زد من یادم رفته بود که برای چه کار آمده‌ام. ولی این حرفش مرا از نو به صرافت انداخت. هنوز اشک چشم هایم را پاک نکرده بودم که دوباره به یاد کاری که آمده بودم بکنم،‌ افتادم. بیاد شوهرم که مرا غضب خواهد کرد،‌ افتادم. بچهکم را ماچ کردم. آخرین ماچی بود که از صورتش برمی داشتم. ماچش کردم و دوباره گذاشتمش زمین و باز هم در گوشش گفتم تند برو جونم، ماشین میادش.» باز خیابان خلوت بود و این بار بچه ‌ام تندتر رفت. قدم‌های کوچکش را به عجله برمی داشت و من دو سه بار ترسیدم که مبادا پاهایش توی هم بپیچد و زمین بخورد. آنطرف خیابان که رسید برگشت و نگاهی به من انداخت. من دامن‌های چادرم را زیر بغلم جمع کرده بودم و داشتم راه می‌افتادم. همچه که بچه ‌ام چرخید و به طرف من نگاه کرد، من سر جایم خشکم زد. درست است که نمی‌خواستم بفهمد من دارم در میروم ولی برای این نبود که سر جایم خشکم زد. مثل یک که سربزنگاه مچش را گرفته باشند شده بودم. خشکم زده بود و دست هایم همانطور زیر بغل هایم ماند. درست مثل آن دفعه که سر جیب شوهرم بودم ـ همان شوهر سابقم ـ و کند و کو می کردم و شوهرم از در رسید. درست همانطور خشکم زده بود. دوباره از عرق خیس شدم. سرم را پایین‌ انداختم و وقتی به هزار زحمت سرم را بلند کردم،‌ بچه ‌ام دوباره راه افتاده بود و چیزی نمانده بود که به تخمه کدویی برسد. کار من تمام شده بود. بچه‌ام سالم به آنطرف خیابان رسیده بود. از همانوقت بود که انگار اصلاً بچه نداشته ‌ام. آخرین باری که بچه ‌ام را نگاه کردم، درست مثل این بود که بچه مردم را نگاه می کردم. درست مثل یک بچه تازه پا و شیرین مردم به او نگاه می کردم. درست همانطور که از نگاه کردن به بچه مردم می شود حظ کرد، ازدیدن او حظ کردم. و به عجله لای جمعیت پیاده‌ رو پیچیدم. ولی یک دفعه به وحشت افتادم. نزدیک بود قدمم خشک بشود و سرجایم میخکوب بشوم. وحشتم گرفته بود که مبادا کسی زاغ سیاه مرا چوب زده باشد. ازین خیال موهای تنم راست ایستاد و من تندتر کردم. دو تا کوچه پایین‌تر، خیال داشتم توی پس کوچه‌ها بیندازم و فرار کنم. به زحمت خودم را به دم کوچه رسانده بودم که یک هو، یک تاکسی پشت سرم توی خیابان ترمز کرد. مثال اینکه الان مچ مرا خواهند گرفت. تا استخوان هایم لرزید. خیال می کردم پاسبان سر چهارراه که مرا می ‌پاییده توی تاکسی پریده و حالا پشت سرم پیاده شده و الان است که مچ دستم را بگیرد. نمیدانم چطور برگشتم و عقب سرم را نگاه کردم. و وا رفتم. مسافرهای تاکسی پولشان را هم داده بودند و داشتند می رفتند. من نفس راحتی کشیدم و فکر دیگری به سرم زد. بی‌ اینکه بفهمم و یا چشمم جایی را ببیند پریدم توی تاکسی و در را با سر و صدا بستم. شوفر قرقر کرد و راه افتاد. و چادر من لای درتاکسی مانده بود. وقتی تاکسی دور شد و من اطمینان پیدا کردم،‌ در را آهسته باز کردم. چادرم را ازلای آن بیرون کشیدم و از نو در را بستم. به پشتی صندلی تکیه دادم و نفس راحتی کشیدم. و شب بالاخره نتوانستم پول تاکسی را از شوهرم در بیاورم.

http://true-story.blogfa.com

همچنین متن این داستان را می‌‌توانید در ادامه مطلب بخوانید.

http://true-story.blogfa.com

سنگ سرد

ـ آقای افشار،. دسته‌گل‌ها رو آوردن، می‌خواید چندتاش رو با خودمون ببریم؟
من و مامان، خانه‌ی پدربزرگیم. همه منتظر خاله‌ام هستیم که رفته است مدرسه‌اش برای گرفتن کارنامه‌ی ثلث سوم و دیر کرده. از پدربزرگ قول گرفته که برایش دوچرخه بخرد و او هم شرط گذاشته که باید یک‌ضرب قبول شود. سال چهارم دبیرستان است و از او هیچ بعید نیست که تا شب خانه نیاید. ولی نه به‌خاطر چندتا تجدیدی، چون کسی که شب امتحان مثلثات، "امشب اشکی می‌ریزد" بخواند، نباید چندتا نمره‌ی تک شرمنده‌اش کند. یواشکیِ مامان، مجله‌ی زن روز را از کیفش بیرون می‌کشم و می‌روم به باغچه. نزدیک ظهر است. روی جلد، عی ‌است با لباس قرمز که چمدان کوچک ولی انگار سنگینی را دست گرفته؛ کنارش نوشته: "دختر شایسته‌ی ایران به مسابقه‌ی بین‌المللی رفت." خاله‌ام اگر این را ببیند، حتماً از حسادت مجله را ورق هم نمی‌زند. بدون اجازه‌ی پدربزرگ، مادربزرگ را راضی کرده بود که در مسابقه شرکت کند. شبی که در مرحله‌ی اول پذیرفته شده بود، آن‌قدر خوشحال بود که در باغچه می‌رقصید. اما آخر سر، هیجانِ زیاد کار دستش داد و پدربزرگ فهمید و همان شب -با این‌که ما خانه‌شان بودیم‌ـ خاله‌ام را کتک مفصلی زد. یادم است پدربزرگ سرخ شده بود و فریاد می‌کشید. یادم است پدر، به خواهش مامان، بسیار محتاط، دخالت کرد و جلوی پدربزرگ را گرفت تا خاله‌ام توانست، گریان، به باغچه فرار کند. (دلم می‌خواست جای پدرم بود.) ولی پدربزرگ آرام نشد و رفت سراغ کمدش و همه‌ی رژها و باقی وسایل آرایشش را شکست و همه را پرت کرد در حیاط. صفتی که آن موقع به خاله‌ام داد، هنوز به خاطرم مانده است. رفتم از حیاط، مداد چشم‌اش که سالم مانده بود را برداشتم و رفتم به باغچه؛ تکیه داده بود به درخت گیلاس. باغچه تاریک بود و او هم، پشت به نور نشسته بود؛ صورت‌اش را نمی‌دیدم. کنارش زانو زدم و گفتم: "بیا، این ‌یکی سالم مونده." در پاسخ گفت: "گم‌شو." احساس کردم از پدرم متنفرم.
حالا نزدیک درختی ایستاده که او آن‌شب بهش تکیه داده بود و حالا هم نشسته و کارنامه‌اش را دست گرفته. غافل‌گیرش می‌کنم و ناگهان کاغذ را از بین دستش می‌کشم و بنا می‌کنم به دویدن تا ته باغ. وقتی می‌ایستم متوجه می‌شوم که دنبالم نیامده. کارنامه را نگاه می‌کنم؛ قرمز، نوشته است؛ مردود خرداد.
ـ آقای افشار. تماس گرفتن، گفتن که اتوبوس تا چن دقیقه‌ی دیگه می‌رسه.
شب است. خاله‌ام سعی می‌کند دوچرخه‌سواری کند. پدربزرگ همه‌ی باغچه را آب داده و حالا رفته بیرون، نان بخرد. پدر می‌داند که من و مامان، خانه‌ی پدربزرگیم ولی هنوز از سر کار نیامده. هوا، دم‌کرده است. نشسته‌ام روی پله‌های سنگیِ خانه و تنگ ماهی‌ام را گذاشته‌ام کنارم. خاله‌ام نمی‌تواند دوچرخه را درست براند -بعد از یک‌سال مردودی توانسته پدربرگ را راضی کندـ و مدام ناچار می‌شود توقف کند. دوچرخه برای قد خاله‌ام قدری بلند است. لباس به تنش چسبیده. پدر می‌آید. موهای شقیقه‌اش را رنگ کرده. خاله‌ام ناشیانه با دوچرخه می‌رود سمتش. پدر ادای ترسیدن در می‌آرود:
ـ زیرم نگیری.
دوچرخه می‌ایستد؛ خاله‌ام نزدیک است بیافتد که پدرم می‌گیردش؛ خندان است؛
ـ به یکی بگو یادت بده.
با دست پشت زین را می‌گیرد و دوچرخه لرزان، طول حیاط را می‌پیماید. به من که می‌رسند، خاله‌ام پایش را می‌گذارد زمین و همان موقع پدربزرگ در حیاط را باز می‌کند؛ پدر می‌رود و با او احوا‌ل‌پرسی می‌کند و نان را از دستش می‌گیرد و هر دو می‌روند در خانه. به خاله‌ام می‌گویم:
ـ می‌خوای کمکت کنم؟
و او دوچرخه را همانجا رها می‌کند و به خانه می‌رود. دلم می‌خواهد دوچرخه‌اش را پنچر.
ـ آقای افشار. خانومتون گفتن که منتظرتون نمی‌شن،. با بچه‌ها می‌رن.
سالنِ انتظار سینما مولن روژ؛ پدر و مامان، من، خاله‌ام و دوستش منتظر سانس ساعت هشت و نیم هستیم. سالن شلوغ است. همه با هم حرف می‌زنند. روبروی خاله‌ام و دوستش، سه ‌تا پسر با شلوارهای جین پاچه‌گشاد و تی‌شرت‌های رنگی به دیوار روبرو تکیه داده‌اند. پسرها چشم‌شان به آن‌هاست و گه‌گاهی لبخندی تحویل هم‌دیگر می‌دهند. یکی از پسرها، برای خاله‌ام و دوستش، دو انگشت اشاره‌اش را به هم می‌چسباند و کنار هم می‌لغزاند. یک آن پدرم را نگاه می‌کنم؛ با مامان نزدیک بوفه است. پسری که وسط ایستاده، موهایش روی شانه‌هایش ریخته؛ با لب چیزی به آن‌ها می‌گوید؛ (انگار می‌گوید جون). دوستِ خاله‌ام دستش را جلوی دهانش می‌گیرد، نمی‌تواند که نخندد. ساندیسم را با نی سوراخ می‌کنم؛ مزه‌ی انگور گندیده می‌دهد.
ساعت هشت و نیم است. از در سالن وارد می‌شویم و پسری که موهایش بلند است، به هر ترتیب خود را به خاله‌ام می‌رساند و خیلی سریع چیزی به او می‌گوید. نمی‌فهمم چی. من کنار خاله‌ام می‌نشینم. پسرها در ردیف کناری‌مان نشسته‌اند. چراغ‌ها خاموش می‌شوند و تیتراژ فیلم روی پرده می‌افتد. خاله‌ام با دوستش یک‌سر پچ‌پچ می‌کنند. آخرسر خاله‌ام رو به من می‌کند و با صدای آرامی می‌گوید که بروم و از آن پسری که در ردیف کناری نشسته و موهایش بلند است، کاغذی را بگیرم. دلم می‌خواهد چهره‌ام را جوری کنم که او بفهمد واکنش من چیست ولی سینما تاریک‌تر از این است. بهش می‌گویم باشه و بعد آرام از سینما می‌روم بیرون و یک ساندیس دیگر می‌خرم. وقتی وارد سالن نمایش می‌شوم، فیلم شروع شده است. آرام تا پشت سر پسر می‌روم؛ ساندیسم را فشار می‌دهم و آب‌اش را روی موهای پسر می‌ریزم. کار را خراب می‌کنم و پسر متوچه می‌شود و می‌چرخد رو به من و من به‌دو می‌روم بیرون. نترسیده‌ام بلکه برعکس، دلم می‌خواهد برگردم و کار دیگری بکنم. روی یک تکه کاغذ، حرفی که یکی از بازیگرهای فیلم گفته و من تصادفاً موقع بیرون رفتن شنیده‌ام را می‌نویسم :"جیگرتو بپزم" و می‌برم و به خاله‌ام می‌دهم.
ـ آقای افشار،. ببخشید من هی این درو باز می‌کنم قبض پیش شماست؟
موقع شام است. سفره چیده شده. مامان پارچ دوغ را هم می‌زند. مخاطب‌ش معلوم نیست؛ می‌گوید:
ـ گیتی کو؟
کسی نمی‌داند. می‌روم که صدایش کنم. در اتاقش نیست، پس باید در باغچه باشد. چراغ‌های حیاط خاموش‌اند. ولی. در باز است و نور چراغ بیرون، هیکل خاله‌ام را از لای در معلوم کرده‌. با کسی صحبت می‌کند که فقط می‌توانم دوچرخه‌اش را ببینم. دمپایی‌ام را در می‌آورم و پشت یکی از درخت‌ها پنهان می‌شوم. حالا صدای‌شان واضح‌تر است. از قرار، صحبت از یک تفریح گروهی‌ست که بناست همه با دوچرخه‌های‌شان بیایند. صدای خاله‌ام را به‌سختی می‌شنوم، گویا هنوز راضی نشده. حالا یک جمله از حرف خاله‌ام را متوجه می‌شوم: "کیسه‌خواب دیگه برا چی؟" پسر می‌خندد. نمی‌شنوم چه می‌گوید. انگار چیزی دستش است شبیه یک بطری و مثل این‌که می‌خواهد آن‌ را به خاله‌ام بدهد نه، خاله‌ام می‌خواهد آن‌ را از دستش بگیرد،. نمی‌تواند.
کسی تا نزدیکی در حیاط آمده. پدرم است. دوچرخه‌ی بیرون در، به سرعت حرکت می‌کند. خاله‌ام می‌آید تو و در را می‌بندد. پدر می‌گوید:
ـ پسره کی بود؟
خاله‌ام می‌گوید:
ـ وا. چرا این‌جوری نگا می‌کنی؟
ـ پسره کی بود؟
ـ کدوم پسره؟
ـ دوس پسرت.
ـ برو بابا.
خاله‌ام می‌رود.
ـ با توام.
ـ بعله؟!
ـ قرارِ چی رو گذاشتین؟
ـ مینا با برادرش اومده بود، واسه جمعه که نامزدی خواهرشِ، من چندروز زودتر برم واسه کمک.
ـ مینا از کی سیبیل می‌ذاره؟
ـ اون داداشش بود.
ـ چند وقته باهاشی؟
ـ واسه من بزرگ‌تری نکنید آقا بهرام!
ـ چی بود می‌خواست بهت بده، هی می‌گفت بگیر بگیر؟
ـ به شما مربوطی نیست، بابام که نیستید.
ـ فکر کردی دیپلم گرفتی، دیگه آزادی هرکاری خواستی بکنی؟
ـ دستمو ول کن.
ـ چرا اونجا که گفته بودم، نیومدی؟ مگه نگفتم منتظرتم؟
ـ دستمو ول‌کن خر؛ الان می‌بیننمون.
خاله‌ام دستش را بیرون می‌کشد.
ـ احمق!
و می‌رود. من هم‌آن‌جا می‌نشینم و تا وقتی که صدایم نکرده‌اند.
ـ آقای افشار.
من و خاله‌ام، جای‌مان را انداخته‌ایم در ایوان. باقی در خانه خواب هستند. پشه‌بند، دور تا دور دشک‌مان را گرفته. جیرجیرک‌ها، هنوز از خواندن خسته نشده‌اند. ملحفه را تا روی سینه‌ام بالا می‌کشم. خاله‌ام ساکت است. دیروقت است. می‌گویم:
ـ چه کتابی می‌خونی؟
ـ رمان.
ـ اسم‌ش چیه؟
ـ هیسسس.
حوصله ندارد. مثل هفته‌ی پیش که با هم رفته بودیم برای من لباس بخرد و لباس هر مغازه که نظرم را می‌گرفت، خاله‌ام می‌گفت همین خوبه. با تأمل کتاب را می‌خواند و با هر ورقی که می‌زند، یک نفس عمیق می‌کشد. لم داده به بالشی که مادربزرگ عصرها به آن تکیه می‌دهد. حتماً باید جای هیجان‌انگیز داستان باشد. برای او، هیجان‌انگیز یعنی وقتی که شخصیت پسر داستان، معشوقه‌اش را می‌بوسد، یا وقتی که شخصیت دختر داستان به پسر مورد علاقه‌اش سیلی می‌زند. می‌گویم:
ـ کجای کتابی؟
ـ وسطاش.
ـ می‌ری؟
ـ چی؟
ـ دربند، با مینا،. می‌ری؟
کتاب را می‌بندد.
ـ دربند؟
ـ با کیسه‌خواب.
ـ یعنی چی؟
ـ مگه نباید جمعه بری.
ـ کی به تو گفته؟. ببینم نکنه داشتی نگا می‌. حرف بزن ببینم.
ـ من نیگا نمی‌کردم.
وشگونم می‌گیرد:
ـ فضول دروغ‌گو! اگه یه‌بار دیگه اینو که الان گفتی رو بگی، به مامانت می‌گم که سرویس چینی پونصد تومنیش رو گربه نشده.
ـ من که چیزی نگفتم.
سرم را فرو می‌کنم زیر بالش، ملحفه را می‌کشم روی سرم. سرانجام می‌توانم بگویم:
ـ من هم به آقاجون می‌گم. می‌گم ته باغ سیگار می‌کشی.
ملحفه را از روی سرم می‌کشد.
ـ ببینمت.
دو دستی بالشم را می‌چسبم. دست‌م را می‌کشد. قلقلکم می‌دهد. تسلیم می‌شوم.
ـ ببینمت،. قیافه‌شو! تا بهش می‌گی پیشت، گریه‌ش می‌گیره.
چشم‌هایم را پاک می‌کند. نمی‌گذارم؛
ـ ولم کن.
ـ شوخی حالیت نمی‌شه بچه؟ قیافه‌شو! این‌جای دستت چی شده؟
ـ .
ـ هان؟
ـ دیروز. با.اره برید.
ـ می‌گفتی برات بتادین می‌زدم. می‌سوزه؟. خاله الان برات.
کفٍ دستم را می‌بوسد. می‌گویم:
ـ همیشه همین‌طوری هستی.
ـ خوبه دیگه، پسر، بزرگ‌شدی‌ ها! بسه، خب؟ فردا زودتر بیدار شو! حالا. دیگه خواب.
قبل از این‌که چراغ ایوان را خاموش کند، چشمکی می‌زند.
ـ آقای افشار. شرمنده من مدام مزاحمتون می‌شم. این.
سیزده‌ساله‌ام. مادرم، من را گذاشته خانه‌ی پدربزرگ؛ تابستان است. جز خاله‌ام، کسی خانه نیست. می‌آوردم در اتاق، یک بالش به من می‌دهد؛ مهربان شده است. می‌گوید:
ـ از صبح بازی کردی. خیلی خسته‌شدی، حالا بخواب.
هیچ زنی، زیباتر از او در دنیا وجود ندارد. هرشب بهانه می‌گیرم که باید پهلوی او بخوابم. دروغ است؛ نمی‌خوابم؛ تا صبح به لب‌های نیمه‌بازش نگاه می‌کنم و به صدای آرام نفس‌کشیدنش گوش می‌دهم. یادم می‌آید یک‌بار او به خواب رفته بود و من دستم را زده بودم زیر چانه، نشسته بودم کنارش و می‌دیدم که لب‌های او خشک خشک شده‌اند. حس کردم باید سخت تشنه باشد. دستمال‌کاغذی را فرو بردم در آب. با احتیاط و آرام، تا نزدیکی لب‌هایش آوردم و در حالی که دستم می‌لرزید، دستمال‌کاغذی خیس را کشیدم روی. نکشیدم؛ ترسِ بیدارشدنش، من را متوقف کرد. اگر این‌طور می‌شد، بسترش را برای شب‌های بعد از دست می‌دادم.
درِ اتاق را آرام باز کرده تا ببیند آیا خوابم برده است؟ لباسِ قرمزِ تندی پوشیده؛ بازوهایش است. پلک‌ها را روی هم فشار می‌دهم، خودم را به خواب می‌زنم. منتظر کسی ‌است، می‌دانم؛ و او سرانجام می‌آید؛ یک مرد. صدای پچ‌پچ‌شان را می‌شنوم؛ دندان‌هایم را روی هم فشار می‌دهم. می‌خواهم در اتاق را باز کنم؛ جرأتش را ندارم ولی این‌کار را می‌کنم. نگاهم را از چارچوب در می‌برم بیرون؛ درِ اتاقِ خاله‌ام بسته است؛ هر دو آن‌تو هستند. چهاردست و پا تا پشت در می‌روم. طعم غذایی که ظهر خورده‌ام، ته حلقم است. حرف‌های‌شان مبهم است. از سوراخ کلید نگاه می‌کنم؛ دست‌های پشمالویی روی دست‌های عریانی می‌لغزند. خاله‌ام می‌خندد. دارم دیوانه می‌شوم. یاد همه‌ی شب‌هایی می‌افتم که کنارش بوده‌ام. یاد همه‌ی روزهایی می‌افتم که با او بازی می‌کردم. یاد. حمام شرم‌آور هفته‌ی پیش. دست‌های پرمو دور کمری باریک حلقه شده است. نفس‌م بالا نمی‌آید، و حالا که صورت مرد چسبیده به شکم خاله‌ام است، آن مرد را خوب می‌شناسم. چشم‌هایم را پاک می‌کنم؛ دوباره نگاه می‌کنم. جلوی هق‌هق‌ام را می‌گیرم. می‌خواهم خفه‌اش.
ـ آقای افشار، همه رفتن سر خاک خاله‌تون، شما. بازم که دارید گریه. آقای افشار حالتون خوبه؟ اسپری آسم‌تون رو بیارم؟ ■

کلیک نمایید برای دانلود کتاب منیروروانی پور   

       

♥‿♥

نه اشتباه نکن این یه  متن عاشقونه نیست . تصور کن یه مرد رو با چشمای خیس . نمیخوام نباید توی متن ام به تو جسارت کنم .نباید حس عشقو تعبیر به اسارت کنم . شکسته میرم امشب بانو خدا نگهدارت اگرچه میشکنه اون دل سبز و سپیدارت . واسه من که پنجره یه آرزوی مبهم بود ولی تو پنجره باشه تموم دیوارت.    _منو بکشون نیم شب به یک بهونه به پای بن بست تنگ و تاریک ،  تن پوش خیس خاک و سنگی ، بشین پشت فرمون ، هول بده بچسبون به دیوار     ،بیعار و پر کینه  منو له کن زیر پا ، مث سیگار   . ببخش منو اگه بوی زخم چرکینمو زجه های کبودم میشه موجب آزارت

دیگه صدای گریه ی بی وقتم نمیشکنه سکوت سرد و پر از انبساط افکارت . خیلی انتظار کشیدم که شاید بیایی باز برای بدرقم با اون لباس گلدارت

و دل خوشم کنی با یه دروغ مصلحتی که میشه شاید بازم بیام برای دیدارت .ولی چه فایده که خوابت عجیب سنگین بود صدای خاطره هامون که نکرد بیدارت . میگن روزه گرفتی و دیگه غزل نمینوشی بمونه این آخرین غزلم واسه افطارت

شکسته میرم و خاطرات سبز تو رو به یادگار میبرم امشب خدانگهدارت . بی سر و سامون رفیق بغض جاده . بی همه چیز شد به جز این عشق ساده . هر چی لب تو دنیاس مجیز تورو میگن تو که بی لب زاده شده بودی ستمگر

هر چی دست تو حسرت دامن توئه تو آخرین جوابی واسه یه خواست بی ثمر .تعبیر یه خوابی که تو ذهنی خستس اون آخرین در نجاتی که همیشه بستس . تو یه تکرار خسته ای که فقط یکباره وحدت اون دردایی هستی که بیشماره

من تو اسم تو تجزیه شدم بانو تجربه کن منو تو یه مرگی دوباره . شعری که خون تو حسرتت ه میشه آخرین وارث نسل عشق اخته میشه

منو تو این هجرت غمگینم بدرقه کن تموم واژه ها .رو تو ذهنت دغدغه کن. بذار تکثیر نگاه تو بشم بانو اسم حقیرم و رو زبونت لقلقه کن

واسه کسی که خراب عمری زیر آوارت آخرین جمله همینه خدا نگهدارت .بی سر و سامون رفیق بغض جاده . بی همه چیز شد به جز این عشق ساده

♥‿♥        

  این متن ترانه ی    شاهین_ن بود ک از اثر  ادبیات داستانی  _ داستان بلند  با نام  =  پستوی شهر خیس    به قلم  شین براری       و انتشارات  رستگارگیلان   به چاپ رسیده بود  و  سبک اثر   طوری بود که  نامه های عاشقانه و یا  دلنویس های شخصیت های اصلی در اون  به نگارش در اومده بود  

و این متن از صفحه  168  و  دستنویس های  شخصیت ایستا   با نام  شهریار   خطاب به شخصیت  ضد قهرمان  یعنی   مهربانو  نوشته شده .  و مهربانو ساکن انتهای باغ بررگ  درختای توسکا  هست  و تکدختر و  پیر دختره   و  کمی  شیرین عقل نشان  میده  اما  هیچ هم  شیرین عقل نیست   بلکه  فقط  با کودک درونش  زندگی میکنه  و   خواسته  برای رسیدن به شهریار  از  نیرنگ کلیشه ای و  قدیمی  استفاده کنه  و خودشو  تحمیل کنه به شهریار   و  ماجرای  شب یلدا  و  انار های  درون صندوق رو  رقم میزنه  که  صندوق هم  زیر  تخت خواب و  خب  تخت  خواب  هم که معلومه  درون  اتاقه  و   لکه ی سرخ انار  بروی  بکارت  پرده ی پنجره ی  چوبی و زهوار در رفته ی  اتاق   و  الی آخر.

از میان بی نظمی و شلوغی جات موجود در آرشیو های همگانی و فایل های قابل کپی و سرقت های ادبی،  من دو تا چیز پیدا کردم.چیز؟. چیز چیه؟  خب خودتون بخونید تا ببینید منظورم چیزه.

---

داستانی حقیقی. بقلم شهروز براری صیقلانی

 ( ذکر مثال برای  آموزش  نویسنگی   _ مبحث   زمآن_)

گره ی  زمانی  درون  اثر  را بیابید؟ 

هر آدمی ، یک زندگیست 

هر زندگی یک قصه ست

و اما برخی از این قصه ها به هزار و یک دلیل دچار فراز و فرود و پیچش های غیر معمولی هستند که فرای باور های ماست. پس ناگزیر خوانش آنان جذاب تر و پربار تر خواهد بود. 

تابستان سال 1340 ناحیه ی کتم جان ، از توابع روستای ضیابر در اطراف شهرستان صومعه سرای گیلان ، ایران 

سر راه کنار برید ، دوماد میخواد نار بزَنه 

سیبِ سُرخ ، انارِ سُرخ به دومَنِ یار بزنه 

مادیانِ سُم طلایی ِِعروس چِه رامِشهِ 

راه میره یِواش یِواش 

 دوماد که شاهشه 

به سر عَروس خآنوم شِباش کُننَ َنُقُل و نَبات 

همگی کَف بزنید باهم بگید شاواژ شاواژ

در لحظه ای صدای کلاغ تمامی تصاویر ذهنی اش را در هم فرو میپاشد ، و علی خوشگله از عمق رویای خوشش به صحنه ی تلخ حقیقت و روزمرگی ها پل میزند ، 

قار قار قار 

_علی پاشو یه چای بخور برو بقیه محصول رو درو کن 

باشد مامان ، الان میرم . 

      علی خوشگله جوان و پر انرژی ست او تنها پسر یک خانواده ی شلوغ در روستاهای دور افتاده ی شهرستان صومعه سرا ست، علی فرزند ارشد خانواده ست و چندین خواهر کوچکتر دارد ، خواهرانی که همگی به اصرار مادرشان اسامی خاصی دارند و در سایز های مختلف در میانشان پیدا میشود ، کوچکترین شان پاچمار ، که معنای ان در فرهنگ فورکلوریک به تعبیری همانند دخترک کوته قامت میماند ، خواهر بعد ، یعنی یکی مانده به آخر که قدش از همه بلندتر و لاغر است حاجیه مار نام دارد ، و امسال هفت ساله شده و اگر در شهر بود تا یکماه دیگر میتوانست همراه هم سن سال هایش اول مهر به کلاس درس برود ، خواهر بعدی که تقریبا نوجوان است گلپری نام دارد ولی او را شازده میخوانند و غرق در خیالاتی ساختگی ست ، و در باورش از مباشر با هفتاد سال سن ، تا به پسر هجده ساله ی مشت کریم همگی خواستگارش هستند ، و بتازگی علی از پشت برچین مخفیانه شاهد پچ پچ های عاشقانه ای بین او و پسر مشت کریم بود ، و تنها توانست بفهمد که خواهرش با اضطراب چیزی در مورد مباشر به پسر مشت کریم میگفت ، خواهر بعدی که چند سالی از علی کوچکتر است بنام فایزه همچون تافته ی جدا بافته ایست ، و بکمک علی از روستا گریخته و خود را به هر طریقی به خانه ی مادربزرگ در رشت رسانیده ، بلکه خواستگاری شهری و قابل قبول پیدا شود. در این میان علی تنها کسی ست که از طرز فکر رعیت گرانه ی پدر مادر شاکی ست ، علی فرد کوچکی ست با ارزوهای بزرگ . او از تحقیر شدن های پی در پی توسط ارباب خسته شده ، معمولا هر ساله موقع برداشت محصول سرو کله ی ارباب و مباشر سوار بر اسب پیدا میشود ، اما امسال فرق دارد و علی یک هکتار بیشتر از حد معمول زیر کاشت برده تا با پولش به شهر برود و مسیر رسیدن به ارزوهایش را پی بگیرد.

همین پارسال بود که این موقع از فصل  داشت با  کبری چشمکی ،  درد دل میکرد ،  و علی میگفت ؛     آخه این رسمشه؟  تمام زحمات رو ما بکشیم  و  بریم صبح تا شب  توی مزرعه کار کنیم  و  دل بدیم به کار ،   و آخرش که  ما  کاشتیم ،  و خوب زیر آفتاب تابستان  قد کشید و دراز شد  و جون گرفت  و بلندش کردیم، اونوقت  ارباب بیاد و واسه ما رو  برداره  بخوره !   خداییش این رسمش نیست مگه نه! 

کبری که طبق معمول  تیک های عصبی دارد و ناخواسته یک چشمش پلک میزند  ،   با  افکار کج بینانه  و ذهن منحرف خودش  پاسخ داده بود؛  

واای علی ی ی ی   عیبه  پسرجووون  این چه حرفیه میزنی!؟   یعنی چه؟  چرا حرفای ناموسی پشت سر ارباب  میزنی  اگه به گوشش برسه   سرت رو  بریده  همانا  و  دارت  زده  همان   وااای ، خاکه عالم  تازه پشت لبت سبز شده ،  اینا چیه میگی             

  علی که گیج شده بودپرسید؛   کدوم حرف ناموسی؟  مگه غیر آینه؟  زحمت رو ما میکشیم  و    تا آبش خشک بشه زیر آفتاب  و  قد بکشه  بلند بشه، یهو ارباب سر و کله اش پیدا میشه  و محصول ما رو  بر میداره  میخوره  ،   پولمون هم نمیده.  خسته شدم چقدر باید  ما بدیم بهش؟   چند ساله داریم میکاریم، بلند میکنیم  اما اون برمیداره و میخوره   

کبری؛  واااا!!!  داری  محصول مزرعه رو میگی  ذلیل مرده؟!   خب  اینو زودتر بگو دیگه  پسرجون      اخه اولش گفتی  که  خم شدی ازبس  که  خسته ای،  و بعدش گفتی  که در اوردی  بلند شده  قد کشیده  فلانی  اومده واسه تو رو خورده ،   آبش خشک شده   ،  بعد گفتی از بس دادی  خسته ای  و. من یهو فکرم جای دیگه رفت  پسرجون    شما هم که  حرف هاتون رو  درست درمون  نمیگید  ،   غنچه ای حرف میزنید، و آدم نمیفهمه.    

علی نگاهی مشکوک به لبخند ملیح و چشمان تابه تای  کبری انداخت و فهمیده بود که نگاهش بوی گناهه کبیره میدهد،  پس  از جایش برخواسته بود و  سمت  حصار پرچین حیاط رفته و پرسیده بود ؛   خب  حالا با من چیکار داشتی  که  پیغام دادی  بیام؟!   نکنه باز مث اون دفعه  شغال رفته توی لونه ی مرغها  من دارم میرم کلی کار دارم کبری چشمکی خداحافظ (علی که میدانست  کبری از  اسمی که برایش گذاشته اند  متنفر است  و هیچ کسی جرات ندارد او را  چشمکی  خطاب کند   از  گفته ی خود  سخت  پشیمان شد و با ترس و چشمانی منبسط نگاهش را از درب پرچین ربود و با دلهره سرش را بالا اورد و نگاهی به  چهره ی  بر افروخته ی  کبری  نمود  و  به  لکنت  افتادد)  

کبری؛   چییییی؟  چه  غلطی کردی  ذلیل مرده؟    

علی؛  واا  بخدا از دهنم در رفت،   کبری خانم.       غلط کردممممم  کمکککک   

---

 ، از صبح تا ظهر داغ تابستان محصول را درو کرده و نور تابش آفتاب از لابه لای درز های پاره و پوسیده ی سایه بان کلاه حصیری بر چهره ی علی مینشیند ، علی کمرش را راست میکند و به پشت سر نگاهی میدوزد ، لبخندی از رضایت بر لبش مینشیند چون تمام مزرعه را درو کرده اند ، سپس به چند مترمربع روبرو مینگرد ، چیزی نمانده ، ظرف یک ربع کاری آنهم تمام خواهد شد ، علی عرق از پیشانی پاک میکند ، به رویای هجرت به مرکز استان یعنی شهر رشت و یافتن یک شغل جدید و شیک دل میدهد ، برق میزند امید و شور و شوق جوانی در نگاهش، انرژی میگیرد و چند متر مربع باقی مانده را درو میکند ، با خودش حرف میزند و میگوید؛ 

من باید برم شهر ، اینا هیچی نمیفهمن ، سالهاست که ما کار میکنیم بعد میدیم ارباب بخوره ، اما توی شهر دیگه ارباب رعیتی نیست ، همه با هم برابرند از طرفی هم من باید خواهرانم را یک به یک از این خرابشده ببرم ، ببرم شهر تا بتوانم حاجیه مار و پاچمار و گلمار را در هفت سالگی به مدرسه بفرستم. اما برای پری و شازده و مشهدی مار دیگه نمیتوان فکرچاره کرد چون سن و سال شان از ده بیشتر است ، حتما باید اسم های مشهدی مار. پاچمار ، گلمار و حاجیه مار را ببرم ثبت احوال تا سجلد جدید برایشان بخرم ، با یک اسم بهتر ، این دوره زمانه در شهر اسم های شیک و جدید مد شده ، اما پدرمان که جرات زدن حرفی روی حرف مادرمان را ندارد ، از همه بدتر ، مادرمان هم طرز فکری سنتی دارد ، اسامی از خودش اختراع کرده ، مگر قرار است طفل نوزاد همیشه تا آخر عمر یک وجب و نیم بماند که اسمش را میگذارید وجب ؟ حالا شانس آورد در سه ماهگی از دنیا رفت ، وگرنه دو فردای دیگر که بزرگ میشد و قدش به یک متر میرسید آنوقت باید مثلا او را پنج وجبی صدا میکردیم؟ یا مثلا پاچمار دیگر به پنج سالگی رسیده و اگر مانند حاجیه مار بیکباره قد بکشد انوقت چطور باید یه دختر بلند بالا رو پاچ یعنی کوتاه قد صدا کرد؟ شانس بد یکباری که فرزند جدیدی بدنیا امده بود و من صاحب یک برادر کوچک شده بودم و اسمش را کوروش گذاشته بودیم ، به یک ماه نرسیده فوت کرد 

همین حال آخرین دسته ی گندم ها را با داس درو میکند و دسته کرده و دورش را با یک ریسه میبندد و سرش را بالا میگیرد که.

با دیدن ارباب و مباشر و میرزابنویس ، تمام رویاهایی که بافته بود از هم گسست و علی مات و مبهوت به ارباب خیره میماند ، ارباب نیز سبیلش را با وسواس میپیچاند و با صدای بلند و لحن طعنه آمیز میگوید ؛

علی خوشگله چی شد که ؟ پس چرا نرفتی شهر؟ آخه پسرک دوزاری ، تو که سووات خوندن نویشتن نداری میخوای بری چه غلطی بکنی توی شهر غریب؟ 

 

 علی خسته از کار مجانی و بیگاری برای ارباب است ، آرزوهای بزرگی دارد که رسیدن به آن در این روستا محال است. او امید وار از گرمای تابستان گذر کرد تا محصول شان را بفروشد و با پولش به رشت هجرت کند ، اما باز ارباب موقع پرداخت پول ، یک لیست بلند بالا و تومار مانند رو برایشان اکران کرد و بابت هزینه های کوچک و بزرگ ، اکثر پولشان را کسر نمود ، علی دیگر خونش به جوش آمده ،یکی دو روز را افسرده و درمانده به دل جنگل پناه میبرد و غصه میخورد ، اخرش خونش بجوش میاید و یک طناب برمیدارد تا خودش را دار بزند ، لحظه ی آخر به این نتیجه میرسد که اگر قرار است بمیرد پس لااقل با مرگش بتواند انتقامی هم از ارباب گرفته باشد، او طنابش را پنهان میکند و ابتدا به سمت خانه ی دهن لق ترین فرد روستایشان یعنی کبری چشمکی میرود ، کبری بدلیل تیک های عصبی و پلک زدن های بی اراده و پی در پی به کبری چشمکی معروف است ، و هرگز هیچ حرفی را نمیتوان پهلویش پنهان کرد زیرا بسرعت آن حرف سر از روستای بغلی در میاورد

علی از این نکته حسن استفاده را میکند و برای کبری به دروغ حرفها و تهمت هایی را علیه ارباب عنوان میکند و میگوید ،

ع_سلام کبری چشمکی 

ک_چی؟ چه غلطی کردی؟

ع_نه!،. ببخشید سلام کبری خانم 

ک_ آهاان این شد یه حرفی . همیشه باس بگی کبری خنم . 

ع_ باشد ، کبری خانم ، ارباب گفته که میخوام علی خوشگله رو دار بزنم ، دهنشو پر از علوفه کنم ، و حسابی شکنجه اش کنم ، تو شاهد باش اگه هر بلایی سرم بیاد تقصیره اربابه . 

کبری چشمکی پوزخندی میزند و به طعنه میگوید؛ 

زکی. اخه ارباب مگه مغز خر خورده که تو رو بخواد شکنجه کنه؟ اخه بچه جون ارباب اصلا تو رو ادم حساب نمیکنه که. یه چیزی بگو که بگنجه ، ادم باورش بشه . ارباب کارهای مهم تری داره بچه جون ، چه دلیلی داره که تو رو بخواد شکنجه کنه؟ آدم قحطی اومده مگه 

علی در همین حین سریع در حال یافتن یک جواب دهن پر کن است که محکمه پسند باشد از همینرو تنها بهانه ای که میابد تا دلیل بر کینه ی ساختگی ارباب با خودش باشد را به زبان میاورد و میگوید؛ 

مگه خبر نداری؟ من یک دل نه ، صد دل عاشق شهربانو دختر ارباب هستم ، اونم منو دوست داره ، از وقتی که شهربانو به پدرش گفته که فقط حاضره زن علی بشه ، ارباب هم کینه کرده و گفته اگه دستم به علی برسه ، میکشمش

 

کبری که باورش شده ، با حالتی پریشان میگوید ، 

؛ خب اخه ذلیل مُرده این همه دختر اینجا افتاده بود ، بیکآر بودی رفتی عاشق دختر ارباب شدی؟ وااای خاک عالم. این عاشقی بوی خون میده ، الان کجا داری میری ، برو خودتو توی جنگل گم و گور کن مبادا ارباب پیدات کنه .

علی که جوگیر شده ، سینه اش را سپر میکند دستی به خط مویش میکشد و با بغض میگوید؛ 

میدونی چیه کبری چشمکی؟ من اگه از مرگم میترسیدم هرگز دل به شهربانو نمیبستم ، الان خودم دارم با پای خودم میرم خونه ارباب تا با سرنوشتم رو در رو بشم

 

لحظاتی بعد ، علی که طنابش را برداشته ، و مخفیانه به طویله ی ارباب میرود ، طناب را بر ستون قدیمی افقی طویله میبندد تا.و مرگ خودش را به طریقی زمینه ساز ایجاد شک و شبهه پیرامون ارباب سازد، از طرفی هم از ته قلب تمامی مشکلاتش را زیر سر ارباب میبیند

علی طناب را محکم بر ستون کهنه و پوکیده ی افقی میبندد ، برای آنکه پس از مرگ خودش را از اتهام خودکشی مبرا سازد دستانش را نیز با طنابی از جلو بسته و یکسر طناب را به دندان گرفته میکشد تا گره طبیعی تر نشان دهد ، سپس گوشه پیراهنش را جر میدهد و یقه اش را پاره میکند تا شکنجه شدنش را صحنه سازی نماید سپس کمی از علوفه ی روی کف طویله را درون دهان خود میکند و کمی میجود آنگاه از روی یک چارپایه ی زهوار در رفته بالا میرود 

 

طناب را محکم بر ستون کهنه و پوکیده ی افقی میبندد ، برای آنکه پس از مرگ خودش را از اتهام خودکشی مبرا سازد دستانش را نیز با طنابی از جلو بسته و یکسر طناب را به دندان گرفته میکشد تا گره طبیعی تر نشان دهد ، سپس گوشه پیراهنش را جر میدهد و یقه اش را پاره میکند تا شکنجه شدنش را صحنه سازی نماید سپس کمی از علوفه ی روی کف طویله را درون دهان خود میکند و کمی میجود آنگاه از روی یک چارپایه ی زهوار در رفته بالا میرود 

زیرپایی از زیر پایش زودتر از موعد در میرود ، علی چنان تقلا میکند که گویی چون زیر پایی زودتر در رفته پس قبول نیست و باید مجدد و با میل خودش این اتفاق تکرار شود ، اما افسوس که قوانین طبیعت با میل او پیش نمیروند و کار خودشان را میکنند ، علی براستی در حال مرگ است ، چقدر طول میکشد گذر لحظات در نظرش ، علی هیچ کاری برای نجات خویش نمیتواند انجام دهد ، و غریزی تقلا میکند ، به آرامی چشمانش سیاهی میرود ، و همه جا تیره و تار میشود ، به یکباره صدای مهیبی بگوش میرسد و روزگار سیاه تر از کلاغ میشود.  

لحظاتی بعد.

علی علوفه را توف میکند بیرون ، نفسش در نمیاید ، لابد مرده است ، از خودش میپرسد؛ 

من کجا هستم؟ چرا دستو پایم را حس نمیکنم ، چرا نمیتوانم هیچ حرکتی کنم؟ یعنی جهنم اینگونه است؟ نه. لابد درون قبرم. اما پس چرا درون قبر صدای اسب و گاو ارباب بگوش میرسد؟ گویی خروارها الوار و تخته و علوفه برویم ریخته باشد و من اینگونه درمانده از حرکت باشم .  

لحظات اخر ، و در اخرین نفسی که لحظه ی تقلا کردن برایش مانده بود ، تیرچه ی افقی که تنها ستون تلنبار بود از فرط کهنگی و پوسیدگی زیر فشار وزن علی تاب نیاورده و شکست ، و پیامدش سقف طویله و تلنبار بر روی علی خراب شد. 

علی فکر فرار است اما.

با دستان بسته ، چگونه طناب دار را از گردنش خلاص کند؟ یا که تنها راه ممکن ان است که تیرچه ی الوار افقی که طناب را به دورش بسته بود را کول بگیرد و انگاه متواری شود

 

اینها همه به درک ، حرفهایی که به کبری چشمکی زده بود را چه کند؟. 

 

[]یکساعت بعد ، درون جنگل و دل سیاهه شب.

 

علی همچنان ستون شکسته ی سقف تویله بر دوش دارد و نفس نفس تمام مسیر را پا دویده ، او به درختی پیر و قدیمی تکیه زده و تنها واژه ای که زیر لب زمزمه میکند این است ؛ 

غلط کردم .غلط کردم. غلط کردم 

به هر طریقی علی صبح و سکوت و قدم های پا و مخفیانه به یکدیگر میرسند که صدای ارباب از پشت سر سکوت صبحگاه را میشکند ، 

علی؟ کجا بود؟ 

علی که مجسمه خشکش زده به پشتش نگاه میکند و با لکنت و ترس میگوید؛ 

_ارباب س س س سلام بخدا. رفته بودم جنگل گردو بچینم 

ارباب با نگاهی مشکوک و تاخیر میپرسد ؛ 

چرا پا ای پس ؟ چرا لباس هات پاره و کثیفه ، پس گردو هات کجاست؟ 

علی که مث خر در گِل گیر کرده بی آنکه قدرت گفتن کلامی داشته باشد فقط سکوت میکند و خیره به ارباب میماند ، مباشر با یک خر و دو کیسه برنج از راه میرسد و ارباب با عصبانیت به مباشر میگوید؛ 

چرا اینقدر دیر کردی ؟ الان نمیخواد برنج ها رو ببری روستا ، در عوض برو دنبال چند تا رعیت و باید برید تویله رو درست کنید ، دیشب سقفش اومد پایین 

مباشر میپرسد ؛ پس این خر و برنج ها رو کی ببره برنجکوبی؟ 

ارباب؛ بده علی میبره 

 

یکساعت بعد

علی در مسیر به این امر که کفش هایش در تویله پیدا شود و کبری چشمکی حرفهایش را بازگو کند چه بلایی سرش خواهد آمد اندیشید و در نهایت تصمیمی عجیب گرفت و با خودش گفت؛ 

 

مرگ یکبار 

شیون یکبار

 

عاقبت برنج ها را بجای برنجکوبی برد و به الافی در روستا فروخت ، سپس خر را نیز به مشتی یدالله فروخت و از روستا سمت شهر گریخت

 

علی تمام خانواده اش را بزودی به شهر میاورد و داستان هزار و یک شب اغاز میشود.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

برچسب‌ها: شهروزبراری صیقلانی, شین براری, اپیزود دوم فرار پری

+ نوشته شده در ساعت توسط شهروز براری صیقلانی  | یک نظر

داستان کوتاه ، فرار عاشقانه طنز ه

 

 

فرار عاشقانه 

 

1339 غرب گیلان ، روستای کتم جان. 

 . 

      علی خوشگله نوجوان و پر انرژی ست او تنها پسر یک خانواده ی شلوغ در روستاهای دور افتاده ی شهرستان صومعه سرا ست، علی فرزند ارشد خانواده ست و چندین خواهر قد و نیم قد دارد فرزند دوم خانواده که دو سالی از علی خوشگله کوچکتر است شازده نام دارد و بسیار شیطان و اب زیرکا ست. چند ماهی ست که با پسر مشت کریم از روستا فراری عاشقانه را برقرار کرده اند ، پسر مشت کریم بزرگ شده ی شهر است و در دوره ای که سواد نایاب و مدرک تحصیلی بی معنا و فرض محال بشمار میرود او در شهر دیپلم گرفته ، علی از علاقه ی حقیقی پسر مشت کریم به شازده با خبر بود ، و موقع فرار تنها شخصی بود که از ماجرا اگاه گشته بود اما بین ماندن شازده و ازدواج با یک پیرمرد خرفت در روستا که مباشر ارباب است و فرار و هجرت به شهر بین دو راهی ماند ، از طرفی عشقی حقیقی و مدرک تحصیلی و جوانی در یک کفه ی ترازو بود ، و در طرف دیگر کلفتی مباشری که سه همسر دیگر نیز دارد . 

شب موعود در سیاهی زمستان و سرمای شدید ، بی آنکه کسی آگاه شود شازده و پسر مشت کریم دست در دست هم از روستا سمت جاده ی خاکی و بی انتهایی قدم میگذاشتند که در سوی دیگرش به جاده ی اصلی و باریکی ختم میشد که سمت شهرستان میرفت ، حال بماند که از شهرستان تا شهر صومعه سرا و سپس از صومعه سرا تا رشت راهی به درازای غرب گیلان تا مرکزش مانده که با پاهای پیاده و ترسان دختری 17 ساله طی شدنش بسیار بعید است. 

علی پشت سرشان و از یک میانبر درون دل تاریک جنگل های تالش پیش میرود و قاطر خود را نیز با خود آورده ، علی سر سه راه اصلی روستا پشت بوته ها در تاریکی محض منتظر نشسته، او و پسر مشت کریم هر دو یشان هجده سال دارند یکی بزرگ شده ی مرکز استان و شهر رشت باسواد و دیگری در حسرت دیدن شهرستان ، چه برسد به شهر رشت. علی غرق فکر شده ، سرمای پر سوز زمستان در نظرش کمرنگ گشته ، 

سرانجام صدایی به گوشش میرسد ، گویی دو شخص لنگان لنگان و کشان کشان پچ پچ کنان در حال عبور از جاده هستند ، علی بر میخیزد و وسط عرض باریک و بی نور جاده ی خاکی می ایستد ، چند متری او شازده از ترس پشت پسر مشت کریم پنهان میشود ، پسر مشت کریم که یک چوب دستی همراه خودش دارد سینه سپر کرده و صدایی که مملوء از تعصب و مردانگی ست میپرسد؛ 

هاای با تواءم ، کی هستی؟ چی میخوای؟ از وسط جاده برو کنار وگرنه با من طرفی

علی سکوت میکند تا از صدای دو رگه اش او را نشناسند ، سپس به پشت بوته ی شمشاد ها میرود تا در سایه ی بوته های خشکیده ی حاشیه ی مسیر از وزش باد در امان باشد و بتواند با کبریت نمور و محدودی که درون قوطی کوچک کبریت برایش باقی مانده فانوس را روشن کند ، 

لحظاتی بعد 

شازده پشت پسرمشت کریم پنهان شده و با قدمهای مردد و شکدار ، نیم قدم نیم قدم پیشروی میکنند ، و رو به همان پشته ی بوته هایی ایستاده اند که آن فرد ناشناس و مجهول به پشتش رفته بود ، شازده با صدای لرزان میگوید؛ 

نکنه مباشر فهمیده و آژان روانه ی ما کرده تا ما رو بگیرند ببرن گشتاپو 

پسرمشت کریم؛ چی؟ گفتی که ما رو کجا ببرند؟ 

_ خب گشتاپو دیگه. مگه بلد نیستی گشتاپو چیه!? 

منظورت از گشتاپو ، دژبانی و پاسگاه پلیس هست؟

_ وااای چه حرفای بچه شهری ها رو میزنی ، ما بهش میگیم گشتاپو . حالا تو بهش میگی کشبان و داشگاه ، دیگه بخودت مربوطه ، من ولی فقط میگم گشتاپو و به پلیس هم میگم آژان. اگه هم پلیسش خیلی درجه ی ستاره دار باشه بهش میگم پاسبان 

پ مشت کریم؛ شازده چرا همش حرفای غلط میزنی ، کشبان دیگه کیه؟ باید بگی دژبان ، و داشگاه هم نه ، باید بگی پاسگاه، الان جای این حرفا نیست ، بنظرت هنوز هم پشت بوته هاست؟ شاید اصلا اشتباه دیدیم از بس استرس داشتیم که دچار پارادوکس ف شده باشیم و سایه ی درخت بودش؟ 

شازده_ آره ، همونی ک تو میگی درسته ، حتما هرچی توی شهر بهت یاد دادند رو همین حالا باید به زبون بیاری؟ من پامادور خورشت رو بلدم برات درست کنم با پامادور یعنی گوجه و مورغانه ، یعنی مرغ تخم ، یا شاید برعکس تخم مرغ. اینا ک گفتی چی هستن حالا؟ 

پسرمشت کریم؛ چی چی هست؟ پارادوکس ف رو میگی؟ 

_اره ، فکر کنم یه جور غذای شهری باشه ک با پامادور یعنی گوجه و کنوس یعنی ازگیل درست میکنن ، درست حدس زدم؟ ولی کنوس خشکی میاره ، نباید زیاد خورد 

پسر مشت کریم_ وس دیگه چیه؟ منظورت ازگیل هست؟ 

شازده که ترسیده بی وقفه حرف میزند و حتی خودشم نمیداند که چه میگوید ، فقط میداند که هرچه به منطقه ی مبهم و لحظه ی رویارویی نزدیکتر میشوند سرعت حرف زدنش هم نیز چند برابر میشود .

در پشت بوته ها علی فانوس را روشن نموده و از جان گرفتم شعله ی کوچک و رقصان نور ، سایه ای عجیب و بی ثبات شکل گرفته که از پشت بوته ها سمت قامت درختی قطور قد میکشد ، و به چشمان مضطرب دو عاشق و معشوق فراری به مانند دیو و غول قصه ها بنظر میرسد ، شازده با قد کوتاهش ، و دامن چیندار بلند ، و پتویی که به دور خود پیچانده ، محکم پیراهن وسر مشت کریم را مشت کرده و گرفته ، و سرعت حرف زدنش انقدر زیاد و نامفهوم شده که گویی جنون گرفته ، 

و اینگونه دم گوشش میگوید؛ یا باب الخوارج ، خودت کمکی کن ، الان میخواد باز گیر الکی بده بهم که لابد اشتباهی دعا کردم و باب الخوارج غولیطه ، غولیطه هم که خودم خوب میدونم غلطه ، اما این باب الخوارج بود که همیشه اقا دایی دعا میکرد و متوسل میشد بهش یا که باب الحویج رو خودمم یادم نیست ، اما خوارج که امام نبود ، بود؟ نبود ، اگه بود پس شماره چرا نداشت؟ پس حتما نبود که شماره نداشت ، چون من همه شون رو حفظم ، شاید سواد نداشته باشم ، اما دین و ایمون ک دارم ، پس چی! خیال کردی همینطوری کم الکی ام؟ من مثلا امام علی ع شماره ی اول ، بعد شماره سوم امام حسین ع با لشکرش که توی کربلا تشنه بودن و کشور یزید شیر فلکه ی اب رو بروی شون بست ، قطع کرد ، البت اینو کمی شک دارم که لشکر یزید بود یا که کشور یزید ، یا حتی شاید هیچکدوم ، و تنه لش یزید بود ، بگذریم ، کجآش بودیم ، اها یادم اومد ، امام دوم رو یهو از ترس نور پشت شمشاد جا انداختم ، این سایه ی جن یا پری ، یا شاید یزید اومده ، یا امام همگی شون با هم ، به جزء امام زاده رستم و سهراب ، یا قمر ماه شب چهارده ، یا چهل تن ، یا چهارصد معصوم ، واااااای خدا جان به فریادم برس ، یه چیزی اون پشت شمشادها تکان خوردش ، یا ابولحسن صباح ، وااای ،خاک عالم برسرت ، پسر مشت کریم ، قول داده بودی منو میبری شهر ، کفش پاشنه تخمه مرغی بخری برام ، اما دیدی اول بسم الله ، جن بهمون حمله کرد؟. خاک توی سر کبری چشمکی، خاک توی سر اقدس گاو سیاه ، خاکتوی سر ارباب سالار میشکات ، بسم الله رحمان رحیمو اینا ، این جن پس چرا سایه اش همش بزرگتر تر میشه . وااای خوداا جان ، غلطی کردماا ، اخه دوختر نانت کم بود ابت کم بود ، فرار کردنت چی بود؟. انگاری جن با خودش فانوس هم آورده یه قاطر شبیه الاغ خودمونم که داره همراه خودش . ای وااا . اه ا اینکه داداش علی خودمه ، خاکا میسر ، کاش جن بوهوسته بی ( خاک بر سرم ، کاش جن بود اما داداش علی نبود ) 

علی پیش می آید و سکوت سنگینی بر فضا حاکم میشود ، سپس علی میگوید؛ 

~ بیا شازده این قاطر رو برات اوردم ، بشین روش ، از سمت جنگل توسکا سمت ابادی و شهرستان برید ، چون صبح اگه ارباب بفهمه بخاطر مباشر تمام نیرو هاش رو میفرسته پی شما ، اگه با ماشین بیاد که شما رو توی جاده پیدا میکنه ، اگر هم که با اسب بیاد شما رو توی مسیر رودخانه پیدا میکنه ، ولی جنگل بزرگه و هزار بیراه داره ، شما تا فردا شب میرسید به اولین ابادی که اسمش دهستان ضیابره .اگه این طرفی ک میگم رو پیش بگیرید عمرا کسی شما رو پیدا نمیکنه ، منم صبح تا دم ظهر نمیزارم کسی بفهمه ک شازده نیست. حالا برید ، اینم بقچه تون. یکم شیره ی حلوا گذاشتم با خرما و نون .

در اپیزود بعد میخوانیم؛ 

          _علی برای رسیدن به ارزوهایش و فرار از رعیتی قصد رفتن به رشت و یافتن شغلی را دارد و با سخت گیری مباشر و ارباب تمام محصولاتشان به پای بدهکاری شان میرود و علی قصد خودکشی دارد. اما حوادث خنده دار و غیرمنتظره هنگام اویزان کردن خودش با طناب دار رخ میدهد و سقف تویله بروی سرش اوار میشود و .

نویسنده ؛ شهروزبراری صیقلانی

روایت داستان های حقیقی از افرادی حقوقی . 

این داستان روایت دایی بنده است که علی نام دارد. 

و بیشتر

 

برچسب‌ها: شهروزبراری صیقلانی, داستان حقیقی, شین براری, فرار عاشقانه

+ نوشته شده در ساعت توسط شهروز براری صیقلانی  | نظر بدهید

نیلیا و خواب داوود ، از داستان بلند شهر خیس . بقلم شهروز براری صیقلانی

نمیدانم چرا   در  زمان و مکان  سردر گمم.   قبلا  اسیر در  بند و زنجیر  زمان  و مکان  بودم     نه میشد  از آن جلو  زد   و نه اینکه  به گذشته  بازگشت ،    اما اکنون  حتی  نمیدانم  چه تاریخ و ساعتی ست.  کودکی درون تاکسی زرد رنگ  از مادربزرگش پرسید؛  عزیزجونی،  عشق هنوز هم وجود داره؟ کجاس؟ پس چلا من نمیبینمش؟  عشق چه شکلیه عزیز جون؟  

مادربزرگ بی اعصاب تر از آن بود که دل به حرفهای نوه اش بدهد و با عصبانیت گفت؛  چی؟ خفه خون بگیر،  عیبه   ،  نیم وجب بچه  چه حرفایی میزنه، بی حیاء  ،  دخترک چشم سفید . 

ساعتی بعد  در عبور از  خیابان  ساغرین سازان  به  پرسش آن دختربچه  می اندیشیدم،   که  به  یاد  خاطراتی رفته از دست افتادم  ،   آهی عمیق کشیدم و لعنتی بر بهار و عشقش فرستادم. 

چند نفس بالاتر. در خیابان شیک و شهرداری رشت.

در سکوت درونی ام،  صدایی خاموش  نجوا میکرد،  انگار  میخواست  قافیه هایش را کنار هم جور کند و  شعر بسراید، اما زکی خیال خام 

تو در نقش و ظاهر  شکوفه های  بهار نارنجی

 اما تو منجمد و یخ بسته ترین خزان ِ ایامی

سولفه ای الکی کردم تا  سکوتم را بشکنم  و  افکارم نخکش شود ،    نجوای خاموشه دلم  محو شد ،  

صدای آوازه خوانی  محزون بگوش رسید،  پیش رفتم    خودم  را دیدم،    در هیبت   سالگی های  عاشق پیشه ام  بودم،  همان گیتار قدیمی،  همان تن پوش  قدیمی،   دقیقا  خودم بودم  با همان  نگاه  گیرا  و صمیمی    

من بودم ،   یعنی تمام این سالهای  سرگشتگی و  بی جسم و تنی،   نیمی از خودم را  در آن ایام  جای گذارده بودم؟   من سالها بود که  چیزی کم داشتم،   در جستجوی خودم  بودم،   سراسر  در عبوری بی وقفه از کوچه پس کوچه های به هم گره خورده ی رشت  ،  بدنبال  نیمه ی گمشده ام بودم،   من  سِیرِ پیوستگی زمان و مکانم را   از دست داده  بودم   و  اکنون ،   به خودم  رسیده بودم،        آری   این  منه، در من،    آشفته و  عاشق  پیشه،  و پُر غم  ،  روبرویم ایستاده  و  آواز میخواند  ،  و بغضی لجباز گلویش را  گرفته،     چشمانش کمی اشکین است،   من  خیره میمانم،   او شاید کسی  شبیه من باشد،   نمیدانم،  کمی گیجم ،    چقدر  مشابهت با  من دارد ،  ولی  من مدتهاست  تصویری از خود در هیچ  آیینه ای  ندیده ام ،   پس نمیدانم  که  اگر  آیینه های شهر  با من  آشتی  کرده بودند   هنوز هم  همچون  روزهای آخرین در هجده سالگی ام  بچشم می آمدم  یا که نه؟!     این جوانک  حتی  همنام  من است. 

بگذارید  اعتراف کنم  که ؛ 

      این  جوانک، در نگاه اول، کمی احمق به نظر می رسید. با همان سبک همیشگی، شروع کرد به نواختن. امشب اما مهمانان سینما، ملودرام عاشقانه تلخی دیده بودند. جوانک، سرما را به شکلی می‌نواخت که گرمای حروف اش تا عمق چشم هایت بی مزاحم راه می‌یافت.

سراب رد پای تو کجای جاده پیدا شد؟ 

کجا دستاتو گم کردم؟ که پایان من اینجا شد

تمام سالن، حالا بیرون سینما، ایستاده‎است به تماشای عاشقانه ای تازه از جنس یک خلوت مشترک! سوز حرارت اجرای جوانک، اشک‌ سرما هم را در آورده است. هرکس که پای فیلم، چشم بغض اش نشکفته، حالا، با گوش دل جبران می‌کند. انگار همه، این کنسرت زنده را کم داشتیم. تجسم این همه لطافت یکجا جمع شده، آن هم میان جماعت خواننده خیابانی این روزگار، غیر قابل باور است.

 

تو با دلتنــــگیای من تو با ایــن جاده هم‌دستی!

تظــــاهر کن ازم دوری . تظـــــاهر میکنم هستی. 

انگار سانس جدید سینما، بیشتر از داخل سالن، گرفته است! تقریبا کسی نیست که دست در جیب نبرده باشد تا از حال خوب و اجرای ناز جوانک، تقدیر کند.

بغضی سنگین، صدای جوانک را از هم می‌پاشد. جمعیت در خلوت اشک، به نوستالژی عاشقانه شخصی شان بازگشته اند و با او زمزمه می‌کنند. جوانک به سرفه افتاده ولی با چشم های بسته تکرار می‌کند.

بهار کجا دستاتو گم کردم . که پایان من اینجا شد.

که . پایان من . اینجا شد . که. پ.ایا.ن من . ای.ن.جـــا .

صدای نوازنده در میان همهمه ای مبهم، گم می‌شود. فریاد مرگ‎باری، دچار حضار می‌شود. همه ترسیده‌ایم. کسی می‌گوید: قلبش، ترکیده!» از چشم و بینی‌اش، خون بیرون می‌ریزد. انگار حقیقت دارد. صحنه، سخت تر از توصیف قلم است.

چشم‌هایم، خیره مانده و نمی‌خواهد روایت را به قلبم برساند. جوانک در همین عاشقانه کوتاه ولی سخت، به عشق جاویدش پیوسته‌است. قهرمان قصه عاشقی، جایی جز پرده سینما، بالاخره نقش بی‌تکرار مرگ را بازی کرد.

ملودرام امشب، تکمیل شده‌است و بغض عشق، بدرقه راه امشب من. در خود مانده ام. پایان جوانک شد همانچه که عمری همه جا، دم می‌زد از آن. پایان من کجا می‌شود 

هنوز هم در کوچه پس کوچه های به هم گره خورده ی این شهر خیس و نمور ،  عاشقی قدم بر سنگفرش میگذارد  ،  هنوز هم عشق هست ،   هنوز هم  عشق آسمانی  بر روی زمین و در تن پوشی از کالبد زمینی و روحی زلال و پاک   وجود دارد  

فقط چشم بصیرت میخواهد و یک لیلی ِ شیرین صفت.

               توجه _{این داستان  وامدار  یک داستان از وبلاگ  سوره کوثر  میباشد و از درون مایه آن  نیز در این اثر  استفاده مفید شده و برخی جملات در قسمت کُنِش و  واکنش  پیرنگ داستان  عینن از این وبلاگ و با رضایت مالک معنوی آن آورده شده   سپاس.     بداعه و بی ویرایش  نوشته شد.  شین براری} 

     _{شهروز براری  صیقلانی     شهریور سال 1399    شهر ری}    

 

عجب روز زیبایی،  چه هوایی  نفس عمیق کشیدم و دسته گل رو با لطیف ترین حالتی که می شد توی دستام نگه داشتم

   هنوز یه ربع به اومدنش مونده بود 

    نمی دونستم چرا اینقدر هیجان زده ام 

   به همه لبخند می زدم

آدمای دور و بر در حالی که لبخندمو با یه لبخند دیگه جواب می دادن درگوش هم پچ پچ می کردنو و دوباره می خندیدن ، اصلا برام مهم نبود ،  اصلا یه جورایی احساس میکنم که همه رو دوست دارم،   عاشق زندگی ام، عاشق رودخانه های شهر رشت هستم، عاشق  شهربازی و باغ محتشمم . حتی گربه ی روی شانه دیوار هم  از نظرم  زیباست  .  و من نگاهم گره میخوره به نگاهه یه غریبه ی  عصا بدست،  بی اختیار بهش سلام میگویم  و  آن پیرزن کنارم می ایستد و میپرسد ؛ تو دیروز  برای تست بازیگری به هنرکده سروش رفته بودی،  درسته؟ 

من در یک لحظه چهره اش را بخاطر می آورم    او  بروی جایگاه داوران نشسته بود،   با لحنی  همانند یک شخصیت و کاراکتر نمایشنامه رومیو و ژولیت  میگویم ؛  بله،  سرورِ من،  همینگونه است که میفرمایید 

پیرزن  ساعت را میپرسد ؛  

ساعت چنده جوان؟ 

_ هنوز ده دقیقه مانده به لحظه ی دیدار  بروی نیمکت تکرار. سرَورِ  من 

اما پیرزن از پاسخ عجیبم تعجب نمیکند و در مقابل  پاسخی عجیب تر و مبهم تر میدهد  و میگوید ؛ 

من عزراییل هستم  بیست دقیقه دیگه برمیگردم ،   سمت حوضچه ی بزرگ و میبرمت 

عجب پیرزن باحالی   ،  کم نیاورد و یه چیزی اومد  روی جوابم و تحویلم داد ،   واقعا باورپذیر و با حس  جمله اش رو بیان کرد ،  عجب تقلید صدای  فوق العاده ای ،   عجب خوف و اضطرابی بهم دست داد برای یک لحظه،   اگر  لبخندش رو مجدد نمیدیدم   ممکن بود  باور کنم که عزراییل اومده سراغم

.  من از شوخ طبعی او  خنده ام میگیرد  و  به طنز و مودبانه میگویم؛  لطف میکنید بخدا راضی به زحمت نیستم ،   صبر کنید خودم خدمت میرسم. 

پیرزن خندید و رفت 

 وای که چه دوست داشتنی بودش و شیرین. 

کبوتر ها هم دوست داشتنی هستند،     من همتونو دوست دارم 

همه چیز به نظرم قشنگ و دوست داشتنی هست

دسته گل رو به طرف صورتم آوردم و دوباره نفس عمیق کشیدم 

چه احساس خوبیه احساس دوست داشتن 

به این فکر کردم که وقتی اون از راه برسه چقدر همه آدما به من و اون حسودی می کنن

و این حس وسعت لبخندمو بیشتر کرد

تصمیم خودمو گرفته بودم , امروز بهش می گم , یعنی باید بهش بگم

ساعتمو نگاه کردم : هنوز ده دقیقه مونده بود

بیچاره من , نه, بیچاره به آدمای بدبخت می گن . من با داشتن اون یه خوشبخت تموم عیارم  .  از بچگی که از کوچه مون اثاث کشی کردن و رفتند   دلم براش تنگ شد تا اینکه دوباره  بهش رسیدم. 

به روزای آینده فکر می کردم , روزایی که من و اون 

دو نفری , دست توی دست هم توی آسمون راه میریم

قبلا تنهایی رو به همه چیز ترجیح می دادم ولی حالا حتی از تصور تنهایی وقتی اون هست متنفر هستم . 

من و اون , می تونیم دو تا بچه داشته باشیم

اولیش دختر . اسمشم مثلا نگار یا مهتاب 

مثل دیوونه ها لبخند می زدم , اونم کنار یه خیابون پر رفت و آمد . ولی دیوونه بودن برای با اون بودن عیبی نداره

خب دخترمون شبیه کدوممون باشه بهتره . شبیه اون باشه خیلی بهتره اونوقت دوتا عشق دارم

دومین بچه مون پسر باشه خوبه . اسمشم . اهه من چقدر خودخواهم

یه نفری دارم واسه بچه هامون اسم می ذارم . خب اونم باید نظر بده

ولی به نظر من اسم سپهر یا امید یا سینا قشنگتر از اسمای دیگه اس

دوس دارم پسرمون شبیه خودم باشه 

یه مرد واقعی .

به خودم اومدم , دو دقیقه به اومدنش مونده بود 

دیگه بلااستثنا همه نگاهم می کردن , شاید ته دلشون می گفتن بیچاره . اول جوونی خل شده حیوونکی

گور بابای همه , فقط اون ,

بعد از دو ماه آشنایی دیگه هیچی بین ما مبهم و گنگ نبود 

دیوونه وار بهش عشق می ورزیدم و اونم همینطور

مطمئن بودم که وقتی بهش پیشنهاد ازدواج بدم ذوق می کنه و می پره توی بغلم 

ولی خب اینجا برای مطرح کردن این پیشنهاد خیلی شلوغ بود

باید می بردمش یه جای خلوت 

خدای من . چقدر حالم خوبه امروز ,

وای , چه روزایی خوبی می تونیم کنار هم بسازیم , روزای پر از عشق , لبخند و آرامش 

عشق همه خوبیا رو با هم داره , آرامش , امنیت , شادی و مهم تر از همه امید به زندگی .

بیا دیگه پرنده خوشگل من

امتداد نگاهم از بین آدمای سرگردون توی پیاده رو خودشو رسوند به چشمای اون .

خودش بود . با همون لبخند دیوونه کنندش و نگاه مهربونش

از همون دور با نگاهش سلام می کرد 

بلند گفتم : - سلاممممم .

چند نفر برگشتن و نگاهم کردن وزیر لب غرولند کردن هه , نمی دونستن که .

توی دلم یه نفر می خوند :

گل کو , گلاب کو , اون تنگ شراب کو ,

گل کو , شیشه گلاب کو , شیشه گلاب کو, کو , کو 

آخه عزیزترین عزیزا , خوب ترین خوبا. مهمونه . حس می کنم که دنیا مال منه .خب آره دیگه دنیا مال من می شه .

برام دست ت داد 

من دستمو ت دادم و همراه دستم همه تنم ت خورد .

- سلام .

سلام عروسک من .

لبخند زد . لبخند . همینطور نگاش می کردم .

- میشه از اینجا بریم ؟ همه دارن نگاهمون می کنن .

به خودم اومدم

- باشه بریم . چه به موقع اومدی .

دسته گلو دادم بهش . 

- وایییییی . چقد اینا خوشگله .

سرشو بین گلا فرو کرد و نفس عمیق کشید .

حس می کردم که اگه چند لحظه دیگه سرشو لابه لای گلا نگه داره اون وسط گمش می کنم 

- آی . من حسودیم میشه ها . بیا بیرون ازون وسط , گلی خانوم من .

خندید .

گفتم؛ راستی  این  قرتی بازی ها  بهت نیومده که  پا شدی  رفتی  واسه خودت و  تست بازیگری دادی.  هیچ خوشم نمیاد  که  بی اونکه با من در میان بگذاری ، تنهایی یه کاری رو انجام میدی 

_ خب مثلا چی؟  باید بهت میگفتم که  میخوام برم و تست بازیگری بدم؟  

دنیا؛  خب آره،  چون  لااقل منم می اومدم  تست بازیگری میدادم 

_ خخخخخخ تو؟    واااای اصلا  حرفشم نزن. تو حتی بلد نیستی یه خالیبندی کنی، یا مثلا یه دروغ ساده بگی. حالا چه برسه به اینکه بخوای نقش شخصیتی رو بازی کنی که  باهات  کاملا فرق  داره. نوچ. حرفش رو هم نزن. تو اینکاره نیستی،  خخخخخ

دنیا؛  به من داری میخندی؟   تو داری منو تحقیر و کوچیک میکنی؟  بهم نخند.  من دروغ نمیگم،  من عاشق بازیگری ام. خب میتونم یاد بگیرم.  شاید اصلا استعداد داشته باشم. همیشه با خودم جلوی ایینه  تمرین میکنم.  نخند  دیگه.  بس کن .  نخند. دلم شکست،  چرا توانایی های منو زیر سوال میبری پسر.   مگه تاحالا تو ازم تست گرفتی که اینطوری مطمین  منو  و  استعدادم رو  رد میکنی؟ بهت میگم بس کن نخنددددد

_ خخخخ  تو رو خدا  خنده ام  نیار  . دنیا جون  تو وقتی میخوای  یه چیزی رو پنهون کنی از آدم   بحدی  سُرخ میشی که  آدم میفهمه  داری  حرفی رو الکی میزنی،  حالا چه برسه دیگه به بازیگری. خخخخخ

-دنیا با نگاهی  زیر چشمی و کمی  عبوس  به فکر فرو رفت  و پس از مدت کوتاهی   نفسی عمیق کشید  شانه هایش را بالا انداخت و گفت ؛  راستی. ازت خیلی ممنونم . به خاطر این دسته گل , به خاطر اینهمه عشق و به خاطر همه چیز .انگشتمو گذاشتم روی نوک بینیش و گفتم : 

- هرچی که دارم و می دارم , مال خود خودته .

و دوباره خندید و اینبار اشک توی چشاش جمع شد .

- دنیا . نبینم اشکاتو .

- یعنی خوشحالم نباشم ؟

- چرا دیوونه . تو باش همه جوره بودنتو دوست دارم .

دل توی دلم نبود . قسمتی از پارک محتشم که توش قدم می زدیم خلوت بود و جای مناسبی برای صحبت کردن در مورد    پیشنهاد ازدواجم بهش .

دنیا ؛ - راستی گفتی یه چیز مهم می خوای بهم بگی ؟ . می گی الان نه ؟

یه لحظه شوکه شدم  

- آهان آره . یه چیز خیلی مهم . بریم اونجا . 

یه حوض بزرگ با چراغ های رنگی  و کلی ماهی قرمز گُلی   داخلش با فواره های  زیبا  و همچنین  با نیمکتای خالی کمی پایینتر منتظر من و دنیا بود

هردو نشستیم .

دنیا شاخه گلو توی آغوشش گرفته بود و با همون نگاه دوست داشتنی و دیوونه کنندش بهم نگاه می کرد .

-دنیا؛ خب ؟

اممم راستش . 

حالا که موقع گفتنش رسیده بود نمی دونستم چطور شروع کنم .گرچه برام سخت نبود ولی چطور شروع کردنش برام مهم بود ، من دنیا رو از مدت ها قبل شریک زندگی خودم می دونستم و حالا فقط می خواستم اینو صریحا بهش بگم 

دنیا ؛- چیزی شده ؟

نه . فقط . 

چشامو خیره به چشاش دوختم و بعد از یه مکث کوتاه نمی دونم کی بود که از دهن من حرف زد :

- با من ازدواج می کنی ؟

رنگش پرید . این اولین و قابل لمس ترین احساسی بود که بروز داد و بعد ,

لبای قشنگ و عنابیش شروع کرد به لرزیدن 

نگاهشو ازم ید و صورتشو بین دوتا دستاش قایم کرد . 

- چی شده؟  چرا رنگت پریده؟   دنیا ناراحتت کردم؟

توی ذهن آشفتم دنبال یه دلیل خوب برای این واکنش دنیا می گشتم .

دسته گلی که چند ساعت پیش با تموم عشق دونه دونه گلاشو انتخاب کرده بودم و با تموم عشقم به دنیا دادم از دستش افتاد توی جوی آب کثیف کنار حوضچه 

احساس خوبی نداشتم .

- دنیا خواهش می کنم حرف بزن . حرف بدی زدم ؟

دنیا بی وقفه و به شدت گریه می کرد و در مقابل تلاش من که سعی می کردم دستاشو از جلوی صورت قشنگش کنار بزنم به شدت مقاومت می کرد .

کلافه شدم . فکرم اصلا کار نمی کرد 

با خودم گفتم خدایا باز می خوای چیکارم بکنی ؟ باز این سرنوشت چی داره واسم رقم می زنه ؟

نتونستم طاقت بیارم . فکر می کنم داد زدم :

 ؛   - دنیاجون  خواهش می کنم بس کن خواهش می کنم .

دنیا سرشو بلند کرد ،چشاش سرخ شده بود و صورتش خیس از اشک بود،  هیچوقت اونو اینطوری ندیده بودم،  توی چشام نگاه کرد، توی چشاش پراز یه جور حس خاص . شبیه التماس بود 

-دنیا؛  منو ببخش . خواهش می کنم .

یکه خوردم 

- تو رو ببخشم ؟ چرا باید ببخشمت . چی شده چرا حرف نمی زنی ؟

دوباره بغضش ترکید  دیگه داشتم دیوونه می شدم

دنیا ؛ - من من

- تو چی؟ خواهش می کنم بگو . تو چی ؟؟؟؟   دنیا در حالی که به شدت گریه می کرد گفت :

دنیا؛ - من یه چیزایی رو . یه چیزایی رو به تو نگفتم .

سرم داغ شده بود  احساس سنگینی و ضعف می کردم  از روی نیمکت بلند شدم و دو قدم از دنیا دور شدم  می ترسیدم

گاهی آدم دوس داره فرسنگ ها از واقعیت های زندگیش فاصله بگیره  سعی کردم به هیچی فکر نکنم

صدای گریه دنیا مثل خنده تلخ سرنوشت . یه سرنوشت شوم . توی گوشم پیچ و تاب می خورد

کاش همه اینا کابوس بود

کاش می شد همونجا مثه آدمی که از خواب می پره و با خوردن یه لیوان آب همه خوابای بدشو فراموش می کنه می شد از خواب بپرم

ولی همه چیز واقعی بود

واقعی و تلخ با من ازدواج می کنی ؟

نشستم کنارش 

- به من نگاه کن.

در هم ریخته و شکسته شده بود،  اصلا شبیه دنیا یه ساعت پیش , یه روز پیش و دوماه پیش نبود   مدام زیر لب تکرار می کرد . منو ببخش منو ببخش

- بگو . بگو چیارو به من نگفتی هر چی باشه مهم نیست

تیکه آخر رو با تردید گفتم . ولی . ته دلم از خدا خواستم واقعا چیز مهمی نباشه

- نمی تونم . نمی تونم . 

صورتوشو بین دو تا دستام گرفتم و اینبار با تحکم گفتم :

- بگو . می تونی بفهمی من دارم چی می کشم ؟ بگو چیه که اینقد اذیتت می کنه

.و  دنیا شروع کرد به افشای حقیقت. حقیقتی تلخ و شوکه کننده ،  که  در حال زجه زدن بیان میکرد  و  هقهق گریه هاش قطع نمیشد.   رگ صورتش برجسته و صورتش رنگ پریده و  کبود  شده بود 

نمی دونم .

هیچی یادم نیست.

تا چند لحظه بعد از چند جمله ای که دنیا پشت سرهم و بین گریه های شدیدش گفت

هیچی نمی فهمیدم

انگار تموم بدنم اعصابم و تموم احساساتم همه با هم فلج شده بود

قدرت تحمل اونهمه ضربه . اونم به اون شدت برای من برای من غیر قابل تصور بود

تموم مدتی که دنیا همون سه تا جمله رو بریده بریده برای من گفت صورتش بین دو تا دستام بود

حرفش که تموم شد احساس یه مرد مرده رو داشتم

آدمی که بی خود زنده بوده

و کاش مرده بودم

 اون مجدد با  گریه های  بی وقفه اش تکرار کرد و گفت؛  

- من من شوهر دارم . و یه بچه می خواستم بهت بگم ولی ولی می ترسیدم  

سرم گیج رفت و همه چیز جلوی چشام سیاه شد

دستام مثه دستای آدمی که یهو فلج می شه از دو طرف صورتش آویزون شد

نمی دونم چطور تونستم پاشم و تلو تلو خوران دستمو به درخت خشک کنار  حوضچه بگیرم

نمی تونستم حرف بزنم  احساس تهوع داشتم

تصویر لحظه های خلوت من و دنیا . عشقبازیهامون . خنده های دنیا .ووو. مثل یه فیلم بیرحمانه از جلوش چشای بستم رد می شد  چطور تونست این کارو با من بکنه؟   صدای دنیا از پشت سرم می اومد:

دنیا؛ - من اونا رو دوست ندارم . هیچکدومشونو قبل از اینکه با تو آشنا بشم . دو بار . دو بار خودکشی کردم . تو به خاطر تو تا الان زنده ام . من هیچ دلخوشی به جز تو ندارم . دوستت دارم . و . ینی از بچگی که همسایه بودیم با هم ،  از همون موقع هم فقط تو رو دوست داشتم، نرو

زیر لب گفتم :

- خفه شو .

صدام ضعیف و مرده بود . و سرد . صدای خودمو نمی شناختم . و دنیا هم صدامو نشنید .

- اون منو طلاق نمی ده . می گه دوستم داره ولی من ازش متنفرم . من تو رو دوست دارم . 

هیچی نگفتم، اما توی عمق خیالم و  تصوراتم، ،  با صدایی بیصدا  فریاد کشیدم و  داد زدم با تموم نفرت و خشم ،   اما  سر  کی داد میزدم  نمیدونستم ،    در حقیقت  تمام  این لحظات  مثل یه مجسمه بی حرکت و ساکت، خیره به نقطه ی نامعلومی از تصویر روبروم بودم،  و مات و مبهوت زول زده بودم به عمارت کلاه فرنگی . 

ولی درونم آشوب بود توی سرم  زله ای ده ریشتری در حال وقوع بود ،   ذهنم درگیر با خویشتن خویش شده بود و  باز هم  خوددرگیری های  لجباز و  سمج   پس از مدت ها به سراغم اومده بود،   از همه بدتر  این حقیقت بود که  به یکباره تمام مشکلات و  ناراحتی های روحی و روانی ام  اوت کرده و به وجودم ناباورانه  هجوم آورده بودند،   دست چپم قفل شده بود و انگشتام به حالت مشت شده  توی جیبم  خشکیده بود ،   و  توان حرکتش از من ربوده شده بود،   تیک های عصبی و چشمک زدن های بی وقفه و غیر ارادی  بعد از یکسال،  مجدد  منو پیدا کرده و  به من  حمله کرده بودند،  و چه  سهل و آسان ،  تمام  سرزمین های  روحی  و   روانی ام را  در لحظه ای کوتاه  تصرف  کرده بودند.    حال دیگر  من  خودم  نبودم ،    به گمانم  در  پستوی  لایه های  پیچیده ی  شخصیتی ام   اختلاف ارتفاع زیادی وجود دارد و  در مرتفع ترین  قسمتش،  سرزمینی است   کوهستانی،  و  در اوج  ارتفاعش،  قُله ای نهفته که  به منزله ی  اورست و یا شاید هم  دماوند   فرض میگردد و اکنون   پس از  وقوع تراژدی  غم انگیز  و   سقوط   من  در دَرّه ی ناباوری ها،  و هجوم بیماری های نهفته در زیر پوستِ  بظاهر شادابم،  و رویدادی  اسفناک   همچون  شکست عشقی ،   و  طرد شدن  از  دنیای  خیالی و  پُر از نور امیدی که با خوش خیالی باورش کرده بودم    و  هجرت اجباری  به  سرزمین های  بی آب و علف  و غریبی که  تحت سلطه ی  پادشاه یاٰس و ظلمت  سیاهی و  ناامیدی  قرار دارد ،   و فروپاشیدن ناگهانی  ساختار  نو بنیاد روح و روانم  و دسیسه های  ناجوانمردانه در  فعل و انفعالات  شیمیایی مغزم  که  همراه با  انقلاب مخملی  در  باورهایم  بوقوع پیوسته ،   مرا در شرایط وخیمی  قرار داده،  تا بمعنای حقیقی کلمه،   نقش مجسمه  را در انتهای باغ محتشم  ایفا کنم   من  تصویر دنیا را میبینم  که  در چند قدمی ام   با  نگرانی  چیزهایی را میگوید   اما  حرکاتش را  آرام تر از  معمول  و  ناپیوسته  میبینم ،   صامت ترین  لحظات عمرم  در حال  گذر از   روزگارم است و من بی حرکت خشکیده ام  تا   پیر زن  همراه با فحشهایی زیر لب،  زمزمه کنان از بین  من و دنیا  با عصا لنگ لنگان بگذرد.  

پیرزن  مجدد ساعت را پرسید.  که از برابرم گذشت، به یکباره از شوک خارج شدم و صدای رودخانه ی گوهر و شرشر آب چشمه،  صدای پرندگان و بازی کودکان در دوردست، همه چیز را به وضوح میشنیدم،   بخصوص صدای قهقه های کودکانه ای سرخوش و  بی غم،  که گویی از جایی میان هزاران  دریچه ی بازمانده و عمق ژرفای خاطراتی رفته از یاد  منشا میگرید و میپیچد در خیالم ،   صدایی همچون صدای مادرم  آن کودک خندان را فرا میخواند،  و میگوید  ؛  پسرم  شلنگ آب رو بزار سر جاش،  آب رو ببند،  بیا  بالا عصرونه بخوریم کمتر آب بازی کنید، خیس میشید و سرما میخورید ،   دنیا تو هم  بیا  بالا.  و  بشین با ما عصرونه بخور. 

دنیا و من در شش سالگی هایمان هستیم و من شلوارک سفیدی تن دارم 

دنیا از آب پاشیدن بروی من بچه ی خندان دست میکشد و  میگوید؛  نه،  مرسی،   من دیگه بایستی برم ،  چون  کارگرا  لوازم و اثاثیه هامون رو گذاشتن پشت کامیون  و الان میخوان حرکت کنن،   منم برم که یه وقت جا نزارن منو خخخخ

آن پسرک دیگر نخندید،    آن پسر چقدر شبیه به من بود،   منی که  در کودکی  جا مانده باشم. 

از عمق مرور خاطرات کهنه خارج شدم،    کمی به سمت عمارت کلاه فرنگی  پیش رفتم،    وسط  مسیر  سنگفرش باغ  شلوغ و ازدحام هست،  بیکباره  احساس  عمیق  سبک بالی  و  آسودگی کردم  گویی  هزاران  تُن وزن از روی شانه هایم کاسته شده باشد.  و  از زیر فشاری  عظیم که بواسطه ی اسارت در کالبد زمینی ام بر من  وارد شده بود  در لحظه ای  گسسته شد و من براستی بی وزن  همچون یک قاصدک،  اسیر وزیدن نسیمی بهاری  به آسمان میروم  ،  زیر پایم خالیست،   بیشتر که توجه میکنم  در میابم  که  هیچ کدام از اندام  بدنم  همراهم نیست   بلکه  بشکل  جُرعه ای از نور  در آمده ام. 

چند قدم بالاتر  شلوغ شده  و  رهگذران به سویش میشتابند  ،      دنیا را میتوانم تشخیص دهم،   از همه  پریشان حال تر است  و  بر سر و صورت خود چنگ میزند،    کسی  بروی  زمین  افتاده  و  ظاهرا  جان ندارد،   اما  او کیست که  دُنیا  اینچنین  زجه کنان  میگرید،   دنیا  بی وقفه  اسم مرا  صدا میکند ،  ظاهرا  هرکسی که هست آن میان افتاده    دقیقا  چهره ای همانند  من دارد  و  جالب تر آنکه او  نیز همنام و هم اسم من است ،    کمی دقیق تر میشوم و جلو میروم،  گویی دنیا  جمله ای را  پیوسته  تکرار میکند،    و میگوید دنیا ؛ 

تو رو خدا پاشو،  بخدا  داشتم شوخی میکردم،  بخدا میخواستم بهت ثابت کنم که بازیگری بلدم،   بخدا  داشتم نقش بازی میکردم ،   بخدا  من مجردم ،  پاشو   تو رو خدا  پاشو

________________________________________

                     [][][][]نتیجه گیری اخلاقی[][][][] 

هرگز توانایی های دیگران را  نسنجیده زیر سوال نبریم.  

________________________________________

بازنشر متن داستان کوتاه  از شین براری  بهمراه نظرات مخاطبین 

چاه نفت،   جبر بخت،   از چاله به چاه تا جام زهر   . 

متنی بداعه   و  ساده،  انتقادی بر  ادامه دادن جنگی فرسایشی  که میشد بعد دو سال تمامش کرد اما  سالها  ادامه یافت

---

در بازی تقدیر با تقویم  ،   انتخاب بین بد و بدتر بود و بس.  طعم حقیقت بود تلخ.   بین تسلیم شدن بود برابر تقدیر   و یا که جنگیدن و تاثیر  تصمیم در بازی زندگی.     خانه ای داشتند  که اسمش ایران  بود   ،   در بازی منچ تقدیر و تقویم  بود یا بلکه رقابت بر سر  تاج و تخت ،   زمانه ایستاد  تا  نوبت به  آسمان برسد و گذر ایام و چرخش فصل به فصل  ،  و رسم رسومات پَستِ رزل ،  که زنده کشی و مُرده پرستی  اصل و نصب اهالی آن بود و هست.  چند نسل قبل روزی در گرمای  تابستانی  طاقت فرسا و سخت،  پیر منزل خسته و عاصی گشت از تشنگی و عطش های بی وقفه ی اهل منزل در امتداد روزهای طولانی و شب های کوتاهه فصل.  چاه عمیقی که حفر میکردند بین آلاچیق کوچک و حد فاصلش  در حیاط خلوت و پشتی خانه اش  که  به کشف نفت انجامید حاصلش،   که گشت سرمایه ی آن خانه و اهالی اش  از آن زمان تا کنون خلق گشت  جنگ ها و فتنه ها بر سرش  ،  دست به دست چرخید و رسیدش  به وارثش.  ثروت و ت بود باعثش.   این چاه گشت ماندگار و پر ارزش برای آنان آن زمان و سپس فرزندان وی و بعدش نیز رسید به وارثش  فصل گرما لنگ لنگان میگذشت از چهار برگ تقویم و بخت.  چرخید رنگ طبیعت از سبزی و طراوت به رنگ غم انگیز زرد  خزان   ،  و برگ برگ فرو افتاد از درختان شهر  تا بپوشاند  از  خزان رخت.  از هجوم انجماد و بارش، تگرگ و باران  و برف ،   محتوای چاه ایران گشت نایاب و باارزش همچون طلایی سیه در بازاره شهر.  از فصل خزان و آغازه مهر تا به آبان و آذر با رنگ زرد و بوی هیزوم چوب و عطر دود و سوختن چوب بور،  صف میکشیدند پشت درب خانه ی ایران  مختلط و در هم از مرد و زن.   جد پیر و ریش سفید خانه ی  ایران امن،   شروع کرد به  فروش نفت،    تا به فروشش به همسایگان یمین و یثار و غریبگان سرزمین های دور و حد فاصلش ،  بُشکه خریدند و پیت های خالی ،  بانضمام یک قیف نفت.  سطل سطل نفت کشیدند صبح تا به شب و فروختند به اهل محل از فرط زمستان و سوز و سرمای سخت.  کشف این چاه نفت در حیاط پشتی خانه ی ایران  بودش تعبیر یک اقبال  خوب و  یا که به نوعی میشدش پنداشت از خوش نشستن طالع و شانس و بخت.  

تا که نوبت تقدیر رسید به این خانه ی آشوب زده و پرهیاهوی  آغشته به بوی نفت،   تاس انداخت و  تاسش نشست بر  روی عدد و سمت و سوی 5 و تاس دیگرش هم آمدش بر عدد7   و ته کشید روزهای سخت،   سال تقویم بود 57،    صاحب منزل بار بست و فرار کرد و رفت.   پیر  در تبعید باز گشت  عاقبت.    و  آرام گشت جو  متشنج خانه ،   و  آن  قلاب  جمهوری  و  اسلام بودش حاصلش.   چند نفس کشیدند در عافیت که جنگ و دعوای جدیدی آغاز گشت از سمت دیوار غرب .    همسایه ی بعثی  و توپ و تفنگ و تشر،   حصار را شکست و رفت بالای چاه نفت.  سطل سطل کشیدش از آب سیه همچون زَر.   اهل منزل  گرداگرد هم جمع گشتند  به دنبال راهه حل.   شروع کردند به پرتاب سنگ و کلوخ  سوی  دشمن بعثی  با حرص و زور.    چند تقویم همسایه ی غربی خانه ی ایران،   خیمه میزد بر سر چاه نفت   و  میچیدش از نخلستان حیاط خلوت آشفته  خرمای شیرین  و  میخوردش رطب های حریم منزل را همراهه بوی نفت.   بار دیگر نوبت به تقدیر افتاد و شانس و بخت،    که  تاس انداخت و   جفت  شش نشست هر دو تاسش از شانس خوش.   پیش رفت و باز پس گرفت حریم خانه را،   اما قبل عقب رفتن همایه ی حیله گر،   به آتش کشاند دهانه ی چاهه نفت.  و سر بریدش درخت نخل سبز.   

سالها گذشت و کودکان زاده ی وقت جنگ،  قد کشیدند و آگاه شدند از  طعم حقیقت جبر و تلخ.   آشکار گشت که دو تقویم اول فقط جنگ بود،  بعد آن ،  حیاط خلوت و حریم خانه امن بود،  بساط  عذر خواهی و  پوزش گرفته تا به پرداخت  قرامت  از سوی همسایه ی م و بد  پهن بود  و پیام آشتی و ندامت او  به گوش پیر منزل سهل بود  ولی این چه بد تدبیر  بود ،   که بعد دو تقویم  اصرار اهل منزل بر ادامه ی جنگ بود.   چه شرمسار که عاقبتش نوشیدن پیمانه ی شراب ننگ بود  پیر منزل را.   

نه قرامت،  نه غنیمت، نه تصرف،  نه افزودن به متراژ مساحت منزل،  نه یک نفس راحت و دریغ از یک شب آسوده خفتن  بهر اهل منزل،  تحمیل استرس و اضطراب   و زخم های ماندگار بر روح و روان و جسم و تن  اهالی منزل تا آخرت مانده یادگار،  کش دادنِ یک جنگ نافرجام و فرسایشی و صرف وقت و زمان و هزینه های سنگین و تلفات و مرگ میر جوانان این خانه  بر طبق کدام مبنا و منطق  بود  بر اهل این منزل  رَوا؟  بعد دو سال و باز پس گیری حریم حیاط پشتی خانه،  و عذرخواهی و اظهار ندامت و پشیمانی و پذیرش تعمیر و ترمیم قسمتهای آسیب خورده ی منزل  توسط  دشمن همسایه ای دیوانه ، چه بدی داشت  ای  نقطه ی پرگار و پیرِ فرزانه؟!.  چه بود حکمت در ادامه ی جنگ و آشوب و آسیب و تخریب قسمتهای کهن و وارثی این خانه؟  چه کردی تو بر اهل منزل با این درایت و  خیانت در حفظ این امانت با منزل و اهل منزل  ای آدم بیگانه!؟    

 تو را در تابوت شیشه ای حمل میکردند  مریدان برسر و شانه.   تو نیز فوت کردی و به قول یک بزرگی، ،  تو نیز  عاقبت خاک گِلِ کوزه گرانی شاید  ،   از چه پس نگرانی باید!؟.  

تویی که با شعار  حمایت از مظلومان و مستضعفان  بر تخت بالا نشستی،   پس چرا بر مزارت  جای یک سنگ قبر ساده و سیاه،   قصری از جلال و جبروت  و  زری و گنبد  طلا  ساخته اند؟  کدام اندیشمند و دانشمند این دیار،  در چنین خانه ای سکنا گزیده که اکنون پیکر بی جان حضرتعالی لمیده.      کاخ درباری اینچنین اشرافیت تاکنوم بر خود ندیده،      کدام شاهه شاهان بر تختی لمیده و با تکبر  دستش را پیش آورده و ساعتها بی حرکت خیره مانده تا لشکری از  مریدان و هموطنان ساده  اعم از پیر و جوان   کارگر و گدا   یک به یک در صفی ناتمام و طویل بیایند و دستبوسی کنند و دستش ببوسند و عرض نوکری کنند و بروند؟   

چرا باید آدمی از  جبر جاه و مقام ، . 

بگذریم. 

برگردیم به جام زهر و پذیرش صلح،   خب ماحصلش چه شد اصرار بر ادامه ی جنگ و خونریزی؟ راه قدس از کربلا میگذشت؟ یا بلکه  جنگ  جنگ تا به پیروزی بزرگ؟   چه بود منفعت در کش دادن  آشوب و ویرانی؟   نه پذیرش صلح،  و نه  پذیرفتن قول،   عاقبت نیز  نوشیدن پیمانه ی جام  زهر   ،   گشت تعبیری از مدیریت منزل در زمان جنگ و شورش با همسایه بعثی  غربی.  و   تدبیر و عقل سلیم اهل منزل 

   اما انگار  چرخید با گذر ایام  و عوض گشت  آن سوی سکه نمایان شد و بد آمد و شانس و طالع نحس  و خفقان و یٱس ،    اهالی خانه ی ایران مشغول کار سخت از صبح  زود تا بوق سگ،  میرسیدند به منزل سر شب با تن کوفته و دستانی چروکیده و جای رد زخم،   مرد خانه سراسر میداد عطر تند بوی نفت،  اما چراغ و کوره ی منزل خاموش و سرد از فقر و فلاکت این منزل و آن چاه شومِ نفت. 

 ________________________________________

---

---

                                   داستانک  شماره  دوم